Onze eerste schapen, Coba met haar tweeling.
‘Knipscheer… zeg ie dokter Knipscheer?’ Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet. Hij is vol lof. ’Nee dan die Westerhof… die kump mien niet meer an mien lief. Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer… en dan die hande… zukke hande’. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer an, nooit van zien laeven.’ Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar ja…die heeft weer zo’n lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna geen pijn te bezorgen. ‘Kijk eens naar m’n handen?, had ze gezegd terwijl ze haar poezelige handjes liet zien. ‘En ik ben er heel handig mee. Het blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten van hem verpleegsters gestaan die hem bij z’n eerste protest meteen in de houdgreep hadden.
Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij z’n huisarts geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing in z’n benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zo’n kastje dat precies registreert wat z’n hart allemaal doet. ‘En nou mut ik alles ok nog opskriev’n wa’k underwiels doe’.
Wim was wat ongerust geworden omdat Frans niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest. Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken.
Intussen is hij verlost van z’n blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer… ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan toch eens moet …dan nog liever die zachte handjes……