Zo kun je Turks brood ook klaarmaken.
“Ga je mee? ”, vraag ik mijn taalmaatje wanneer ik om 11 uur bij haar binnen kom. Ze zit als een ziek vogeltje in de stoel. Haar dochter is er ook. “Nee, mama voelt zich niet goed, er is gisteren een goede kennis overleden en daardoor is ze nogal van streek”. “Een andere keer”, zegt ze in het Marokkaans aan haar dochter. Vorige week konden we elkaar aardig verstaan en nu probeert ze ineens niets meer. We drinken eerst maar eens koffie. “Maar ik ben speciaal vandaag met de auto, de volgende keer ben ik weer op de fiets.” Het is goed dat de dochter er ook bij is. Nu kunnen we overleggen wat wel en niet goed voor haar is. Het leren lezen en schrijven zit er niet meer in voor deze 71 jarige die al zo lang in Nederland is en toch niet veel heeft overgenomen van haar schoolgaande kinderen.
Mijn maatje wil graag verse melk zien te krijgen bij een boer. Dan gaat ze karnemelk en boter maken. Jammer dat buurman Jans geen koe meer heeft, maar wie weet kunnen we in Zuidbarge nog een boer vinden met melkkoeien. Ga ik eens vragen.
Het helpt dat ik alleen vandaag met de auto ben. Ineens wil ze wel mee. “Gaat mijn dochter ook mee?”. Die kijkt me even aan en we begrijpen elkaar. Nee die gaat niet mee.
Dan gaan we op pad. Een authentieke Marokkaanse in een lang wit gewaad met een mooie lichtblauwe hoofddoek en zo’n lange dunne mantel er overheen, die alleen Berbers spreekt, en ik.
Ze weet ook ineens waar ze heen wil…. Eerst naar de Turkse winkel en dan naar de Aldi. Dit wordt een begin en al pratend drentelen we de winkels door. Zonder dochter begrijpen we elkaar ook wel. Ze weet alles te liggen, cous cous, kruiden, sla, yoghurt, een soort vreemde erwten voor de soep, grote platte broden. Hier in een supermarkt die ze kent voelt ze zich goed.
Als we thuiskomen straalt ze helemaal. Even er uit is haar goed bevallen. Ik krijg een pakkerd.
Een volgende keer bedenken we weer wat anders.