Brons, wel 24000 euro, maar dan heb je ook iets leuks.
“Je kunt toch wel merken dat je geen twintig meer bent”, hoorde ik gisteren regelmatig.
We waren met z’n veertienen met de trein een dagje naar Amsterdam. Ik had de zonnebril thuis gelaten, maar een opvouwbaar parapluutje meegenomen.
Om half negen werden we verwacht bij Atelier Helderrood waar Ellen ons opwachtte met een kopje koffie. Daarna ging het per auto naar Hoogeveen. Ellen had een plattegrondje van Amsterdam voor ons uitgeprint met een stuk of 12 galerieën. En zo gingen we, eenmaal in onze hoofdstad aangekomen, lopend op pad. Ik was de enige die een pasje voor het openbaar vervoer in Amsterdam had. Ik nam me voor om die alleen in geval van nood te gebruiken. Je wilt je toch niet laten kennen hè? Ik miste m’n zonnebril, want het was zonnig en warm in de stad.
We hebben veel gezien. Van hedendaagse kunst, realistische tot abstract. Op een gegeven moment doken we van de ene zo in de andere, zoveel leuks was er te zien. De abstracten van Russel Frampton maakten op veel van ons nogal indruk. Je kon de sfeer van de Engelse landschappen helemaal herkennen. Er was veel van hem te zien in Galerie Smelik en Stokking. Daar hadden ze ook veel bronzen beelden. Ik viel helemaal voor de koeien van Gerard Brouwer. Veel moderne kunst die er schreeuwerig uitzag was er ook te zien. Daar moet je van houden. Ik niet.