Zaterdagmiddag is een middag met Rick. Hij wil een nieuwe jas. Eindelijk vindt hij het tijd worden. Je kon hem na zes jaar wel uittekenen in z’n mosgroene jas. Alleen …. het moet wel weer een [i]Gaastra[/i] worden.
We spreken van te voren altijd af bij Mickey, een restaurantje waar we ons thuis voelen en waar ze heerlijke cappucino hebben…. ook belangrijk. Wies, tevens een buurvrouw van Rick, is hier de kok.
Ik zit al buiten op het terras als Rick verschijnt. Hij doet eerst altijd net of hij me niet ziet, maar dat kennen we al. Wanneer hij eindelijk zit zegt hij:” Hier binnen kom ik nooit weer”! Je moet maar raden naar wat hij daarmee bedoelt. “Heb je woorden gehad met Wies… of zo”, probeer ik. Pas als de serveerster een asbak bij hem neerzet, snap ik hem. “Ze zien me ook niet in andere cafés”, komt er dan uit. Sinds kort mag je nergens meer roken. Hij vindt dat maar betutteling.
Wat later gaan we op pad, eerst maar eens naar Perry Sport. Geen Gaastra te vinden, maar wel andere sportieve jassen.
[i]“Geen rood”, [/i]beslist Rick. [i]”Dan springen alle stoplichten spontaan[/i][i] op rood als ik er aan kom[/i]”! Hij kijkt eens op het prijskaartje. Hij slaat bijna achterover[i]…€199[/i]. Ik heb het hier wel gezien en gaan naar ons vertrouwde adresje…. Friends, eigenlijk Schomaker ,maar dan voor jongeren. Daar wordt hij altijd leuk geholpen. Inderdaad dezelfde jongeman is er en haalt op verzoek de Gaastra jassen op. Er is weer een rode bij die Rick met afschuw bekijkt. De bruine wil hij wel aan. En staat hem meteen heel mooi. Snel kijkt hij op het kaartje en zegt opgewekt:” Nog goedkoper ook”. We zoeken er meteen maar een mooie passende pet bij, want hij heeft z’n favoriete Canada-pet op die zo smerig en vet is dat ik er beroerd van wordt.
Hij wordt ook nog voorzien van een mooie wintertrui en dan heeft hij het helemaal gehad. We rekenen eerlijk samen af: ik de trui met pet en hij de jas. Hij tracteert me nog wel op een ijsje. Mmmm !
Die avond krijg ik het voor elkaar: ik mag Rick z’n haar knippen. Het is nu zo lang dat hij er zelf ook flauw van is. Wanneer operatie “De Hongerige Schaar” zoals hij het noemt achter de rug is, kijkt hij tevreden in de spiegel en geeft me het grootste compliment dat ik ooit van hem heb gehad:”Je moet een kapperscursus gaan volgen”.
De Canada-pet zit in de Biotex, want die mag nog niet weg, maar tegen half 9 gaat hij met nieuwe jas, trui, pet en kapsel op pad naar Jans en Geesje ,zoals altijd op zaterdagavond.
