Behalve het indrukwekkende landschap van de Yorkshire Dales komt er nog wel meer herkenbaars voor in de serie van James Herriot. Vandaag werd James geroepen bij een boer die zieke schapen had. Ik zag de bek van het eerste schaap en… jakkes de ellende van de lammeren vorig jaar kwam weer goed boven. De ziekte van Orff besliste James. Hier zeggen ze ook wel zere bekjes of bekschurft. Het is zo’n naar gezicht al die dikke blaren.
Vorig jaar kregen we van iemand uit Erica een paar fleslammeren. Die ene zag er wel een beetje vreemd uit, maar dat was een kruising met een Drents heideschaap. Die bleek deze ziekte te hebben. Op een na kregen alle lammeren het. Allemaal fleslammeren … die je dus veel aan hun bekje zit met je handen. Ik waste ze wel goed, maar na een poosje kreeg ik toch een plek aan een duim. Bah! Zelfs Wim kreeg een plek aan een vinger. De huisarts had het nog nooit gezien en zette de infectie op kweek. Ja hoor… inderdaad: De ziekte van Orff. Hij zal wel geen schapenboeren in zijn praktijk hebben.
De man van die lammeren waagde ook nog weer te bellen. Hij had nog meer lammeren in de aanbieding. Zelf hadden ze geen tijd voor fleslammeren. Toen ik vertelde van het cadeautje van de zere bekjes gaf hij als antwoord:”Dat gaat toch vanzelf weer over”? Leuk!
Nee van hem hoef ik ze nooit meer. We hadden wel Beertje van hem. Die was blijkbaar immuun. Beertje was er één van een drieling die al wel een dag of 10 oud was, maar niet wou groeien omdat hij van moeders niet genoeg kreeg.
Toen de familie Knol in juni Toska kwam halen vertelden we van de zere bekjes. Zij kenden het ook wel en waren zelf ook al wel eens besmet. Siebrand zelfs zo erg dat hij z’n hele arm vol met blaren had. Nee schapen….is echt niet alleen rozengeur en maneschijn!
En toch…….!
