Gerhard

Het meest indrukwekkende dat je als 22 jarige kunt meemaken is volgens mij “moeder worden”. De trouwdag is misschien de mooiste dag van je leven, maar je eerste kind krijgen is gewoon een omwenteling. Dan heb ik het nog niet eens over de bevalling. Mijn moeder had het altijd zo zwaar gehad, dat ik alleen maar opmerkingen had onthouden als: “Jij hoeft niet te trouwen…..Je staat met één been in het graf… ieder kind kost je een tand”. De vorige middag had ik nog in de regen een boswandeling gemaakt, haren gewassen , overhemden moesten in één keer ook in de was..Ja en toen begon het….Wim heeft de hele nacht dienst gedaan als masseur. Onze trouwe huisarts van Haeringen kwam tegen 4 uur, gooide zijn hoed door de slaapkamer, liet zijn jas achter zich vallen ( moest Wim ophangen) en beval Wim thee te zetten, ja met een beschuit graag, en Tante Marie te roepen.
Tante Marie deed vaker dienst als hulp bij bevallingen èn was een schat van een mens.
Hij ging naast me zitten en legde geduldig uit hoe het een en ander in zijn werk ging. Om 6 uur werd Gerhard geboren. Ik was eigenlijk verbaasd dat ie er al was. Ik dacht dat het allemaal veel langer zou duren .Het is wel 41 jaar geleden, maar het blije gevoel en de stralende ( en opgeluchte) blik van Wim vergeet ik niet. En… jij was het mooiste wat ik ooit gezien had!
De kraamverzorgster kwam de andere dag en ik werd lekker in de watten gelegd. Ze had een makkie bij ons. Ze was gezinnen met 4- 6 kinderen gewend.
Tante Marie overleed plotseling in haar slaap 14 dagen later. Een dag nadat zij uit de kerk werd gedragen werd jij er weer binnengebracht voor de doop. De ene van der Kolk er uit en de andere er weer in!
Ja een complete omwenteling.. als hij huilt is er wat… als hij niet huilt ..is er misschien ook wat…Krijgt hij wel genoeg enz.
Op een gegeven moment , om zelf aan je nachtrust te komen hebben we je met wieg en al voor de kachel beneden gezet. De volgende morgen lag je helemaal bovenin de wieg met de afdrukken van het rotan in je hoofd. Dat was het dus ook niet.
Een heel emotionele tijd. Gelukkig had Wim studieverlof opgenomen en hoefde hij pas 5 maanden later weer naar zee en kon hij ook meegenieten van zijn eerste zoon.