Zwanger worden is blijkbaar niet zo moeilijk, want hoewel Wim maar een weekje thuis was, was het wel de gòède week. We hebben er niet zo bij stil gestaan zoals je nu zou doen, maar we namen op dat moment het leven zoals het kwam! Spannend, maar wel leuk allemaal!
Het leek ons allebei een goed idee dat Wim omstreeks de tijd dat de baby geboren zou worden studieverlof zou opnemen! En dat kon.
Op school keken ze er al helemaal niet van op. In die tijd mocht je al vier maanden voor de bevalling zwangersschapsverlof opnemen tot 6 weken na die tijd. Kleine kinderen mochten blijkbaar niet met een groeiend buikje geconfronteerd worden.
Als vrouw werd je in die tijd bij het Chr Onderwijs behoorlijk gediscrimineerd. Eerst werd je vaste benoeming bij je huwelijk omgezet in een tijdelijke. Ook al zoiets!
Toen ik zwanger was bedacht ik dat ik eigenlijk wel door wilde werken na die tijd. Wims moeder wilde best op de baby helpen passen.
Maar toen ik met dat idee bij van Otterloo, het toenmalige Hoofd der School kwam, werd me duidelijk gemaakt dat zij ( Het Bestuur der Chr. Van Heemstrascholen) vonden dat een moeder bij haar kind hoorde.Vandaar dat omzetten van een vaste in een tijdelijke benoeming. Zo konden ze gemakkelijker van je af!
Dat hoeven ze in deze tijd niet meer te proberen!
Toen ik later 6 weken na de bevalling lekker aan het knuffelen was met Gerhard, ging de bel. En stond mijn collega Johan Frijlink op de stoep. Nee niet op kraambezoek alleen, maar hij had een boodschap: “Kun je alsjeblieft morgen in komen vallen, want er is er één ziek!” Daar valt je mond toch van open!
Maar Wim had studieverlof en ik….ik had best weer zin in een paar dagen school.
Zo ging “de moeder die bij haar baby hoort” weer de school in en in het jaar dat volgde nog vele malen.
