Eierdijk 56 nu. Het was toen het huis van juffr van der Meulen en wij hadden de voorkamer en de slaapkamer links boven èn een keuken.
Na een week ging Wim weer aan’t werk….aanmonsteren. Bij de Hollandsche Stoomboot Mij ging hij nu reisjes maken op Engeland. Zo was hij om de 10 dagen een paar dagen thuis, soms maar 1 dag en soms helemaal niet, want dan had hij de wacht wanneer ze binnen lagen in Rotterdam. Dan ging ik daar wel eens naar toe. Samen met de stuurman, die ook de wacht had, en zijn ook al nieuwbakken echtgenote hebben we menig kaartje gelegd.
Het waren rare wittebroodsweken!
Juffrouw van der Meulen bleef me steevast mevrouw van der Kolk noemen en Wim was gewoon van der Kolk. Haar broer Jan werkte in Delft voor een reisbureau en had z’n vriendin, een Indonesische, over de grens in het Duitse Gronau wonen. Zijn eerste vrouw wilde nl niet van hem scheiden en zo kon de moeder van Henriëtte en Treesje ons land niet in. Henriëtte mocht wel bij tante Henriët wonen. Het was haar levensvervulling om zoveel mogelijk voor de kinderen van broer Jan te betekenen.
Ze was voor ons erg aardig en wanneer Wim weg was klopte ze vaak tegen de deur tussen onze kamers wanneer het journaal begonnen was. Ja…want zij had al televisie. We hebben bij haar de eerste landing op de maan gezien. Trouwens deed ze dat ook wanneer Wim er wel was en dan rookten die twee samen een sigaartje. Aan haar ademhaling te horen zou ze dat eigenlijk niet moeten doen. Ze hijgde altijd als een postpaard.
Ze hadden nog meer gemeen! Ze konden allebei het weer voorspellen. Dan stonden ze samen achter het huis naar de wolken te kijken en kondigden als echte weerprofeten het weer voor de komende dagen aan. En het klopte ook nog!
Na een poosje mocht Treesje ook bij “Tana” wonen. Wim werd door Treesje “Onkel Kolkie” genoemd. Juffrouw van der Meulen werd er goed druk mee, want ook het oudste kind van schoonzus kwam bij haar wonen. Roel was al zestien en dat was andere koek!