Ook vandaag is bijzonder, want onze oudste zoon wordt 57. Vanmorgen feliciteerde Wim me al toen ik net mijn ogen open deed. ‘Gefeliciteerd met je oudste!’, ook zijn oudste natuurlijk. Zonet keek ik de weinige foto’s door van ons gezamenlijk verblijf in Hattem. Ik heb mapjes op de pc onder Mijn Afbeeldingen, deze heeft de naam WimhettyHattem en is klein maar heel bijzonder. Van de eerste maanden van Gerhard zijn weinig foto’s. We maakten dia’s. Die van ons huwelijk waren ook al mislukt. De fotograaf had ons een flitser geleend waarvan de batterij bijna op was en het rolletje met eerste dia’s van Gerhard, ja je had toen nog rolletjes, is enigszins verkeerd uit het toestel gehaald en daar was ook licht bij gekomen. Daarom zijn we blij met de foto’s die we wel hebben.
Gerhard was het eerste kleinkind in beide kanten van de familie. Hij was overal het middelpunt en raakte gewend aan alle ooms en tantes die hem graag even voor zich wilden hebben. Op zondagmorgen waren we vaak bij oma Siet op de koffie. Zowel Henry als Ben zaten nog op school en woonden nog thuis. Als Gerhard bij Ben zat ging hij rustig op zijn arm liggen, maar als Henry hem even had moest er wat gebeuren, vooral actie. Daar hield Gerhard ook van. Soms moesten we de slachtoffers waarschuwen als er iemand een mooie halsketting met kralen om had met: ’Schade aan eigendommen wordt niet vergoed’. En dat zien we hier. Deze dia is pas veel later als foto afgedrukt en dat zie je aan het stof dat er op zit. Maar ach… 57 jaar mag te zien zijn… toch?
O… waarom Gerhard Gerhard heet en niet Gerard zoals zijn opa? We waren het er wel over eens dat opa Gerard vernoemd zou worden, maar Gerard…? Mijn schuld. Ik had toen vreemde associaties bij de naam Gerard. In Vorden kende ik maar één jongen die zo heette. Dat was rooien Jansen zoals hij genoemd werd. Het was misschien een aardige jongen en dat rode haar stond hem wel, maar hij had altijd snotterbellen onder zijn neus. Ik kende toen geen andere Gerard. Ik wilde opa Gerard best vernoemen, maar Gerard… Toen zag ik ons buurjongetje die aan de overkant woonde. Hij heette Gerhard, blond haar met krullen en het was een schat van een kind. Ik heb ergens nog een foto dat hij met Sint Maarten bij ons aan de deur kwam zingen. Toen wist ik het, het moest Gerhard worden en om het speciaal te maken: Gerhard Willem. Eh… hoe ze hem bij de voetbal noemen? Ik hoor vaak Gerard! Ach… what’s in the name
Vanmiddag gaan we hem feliciteren