Ik heb Henk Braakhekke aan de telefoon die vraagt hoe het met Wim gaat. Regelmatig hebben we contact met deze buurjongen van de Boskamp waarvan ik heel wat mooie foto’s kreeg die ik als illustratie bij mijn stukjes kon gebruiken. Zomers als we op de Boomgaard waren gingen we ook bij hen aan, soms met Ben en Riet of Ben en Niesje. Altijd hadden ze tijd voor een praatje met een kop koffie erbij. Gerrie had ‘groene vingers’ en ze hadden een prachtige tuin, maar sinds een paar jaar wonen ze in een appartement in dezelfde straat.
Nu is Gerrie pas geleden overleden, niet helemaal onverwacht en Henk moet hier nog een weg in vinden. Het blijft een moeilijke tijd, maar hij houdt wel belangstelling voor anderen.
‘Hoe geet et met Ben en Diny?’, vraagt hij dan.
Met hen gaat het goed, kan ik melden al worden ze ook een dagje ouder. Ben ziet niet meer heel erg goed, maar Diny loopt als een jonge meid na de heupoperatie.
‘Ik zee Diny elke dag’, zegt Henk dan.
‘Elke dag, hoe dat zo?’
‘Ik heb een foto van Gerrie en Diny hier staon, allebei op ’t peerd bi-j de ri-jvereniging.’
Even later komt de mail binnen met de bewuste foto, geflankeerd door kaarsjes.
Ik weet wel dat ze elke week samen reden en bij feestelijkheden zelfs als amazones naast elkaar. Het is wel lang geleden want Ben en Diny vierden pas dat ze 50 jaar getrouwd waren. Henk was toen ook al fotograaf voor verschillende kranten en bij alle gelegenheden was hij paraat. Zo ook bij het huwelijk van Jaap van Amstel waar de rijvereniging acte de présence gaf.
Nu heeft Henk juist deze foto gekozen om Gerrie te gedenken zoals ze in haar jeugd was toen ze elkaar ontmoetten.
