‘Ik bun gien vief en twintig meer’, placht pa te zeggen als iemand hem vroeg naar zijn gezondheid.
Dat konden wij beiden de laatste jaren met gemak ook wel zeggen. We hoefden maar even uit ons dak te gaan wat lichamelijk werk betreft of we moesten het op de een of andere manier bezuren. Tijdens het laatste bijwerken van onze inrit een aantal jaren geleden hadden we negen karren met grint gehaald voor de oprit. Die moest wel afgeladen worden en verdeeld over het pad. Wim zat meteen in de kreukeltjes. Ik zei nog: ’Noe liek ie net opa Bieënhof, den leep ok zo met de stieve rugge iets veuraover’. Een dag later had hij zich al laten behandelen door de chiropractor. Toen was hij weer ’t heertje. Kort erop zou er geverfd worden. Ik deed de muren in de w.c. en Wim een muur in de keuken. Ik kan melden dat het er enorm van opknapte. Alleen ik niet. Er was nogal wat bukwerk en ik moest me in allerlei bochten wringen om overal bij te kunnen. En ja… met dat bukwerk ging het bij mij al vaker niet echt goed. Het scheelde dat ik die volgende week al een afspraak had staan bij diezelfde chiropractor. Ik bun ok gien viefentwintig meer.
Daarom deden we dus wat anders. Gezellig samen het dorp in, nieuwe bril uitzoeken en dan naar Reur die in de bibliotheek van alles had georganiseerd. We hoorden onder meer de Drentse schrijver Jan Veenstra een van zijn verhalen vertellen, in het Drents natuurlijk. Het was een topper.
En die avond waren we even echt uit en hebben heel lekker gegeten bij De Lindentuin hier dichtbij. Want ja… het is zaterdag, dus voetbaldag. Ook de kleine dingen mag je vieren…
Foto: Opa Johan Bijenhof, hier kaarsrecht, waarschijnlijk om water naar de kippen te brengen…