Af en toe krijg ik wat aanwijzingen om mijn stijl van schrijven te verbeteren. Naast de eventuele schrijffouten en vergeten of te veel komma’s is er meer om op te letten. Het komt er op neer dat je je schrijfsels even goed na moet lezen, het liefst hardop. Dan hoor je vanzelf wat er nog anders kan of moet. En dat had ik gisteravond na een snelle mail aan Jantje niet gedaan.
Vanmorgen na het voeden der lammeren zetten Wim en ik ons aan de tafel voor ons ontbijt en de krant. Ik begin bij het voorblad, vanwege de strips en de column van Herman Sandman. Wim begint met Drenthe en de Sport. Hij checkt meteen even de mail op zijn mobieltje. Dan schiet hij ineens vreselijk in de lach. Niet om de inkomende mail, maar over wat ik gisteravond in de haast nog verstuurde.
Ik ken Jantje al heel lang en af en toe praten we even bij. Het was haar beurt om weer eens deze kant op te komen. Wim las me voor:
—Ha Jantje, je hebt vast al gelezen dat Tweets van het Schoolpad uitgekomen is. Je had er voor een ingeschreven en voor een paar kinderboekjes.
Ik wil ze wel komen brengen, maar misschien is het leuk om hier weer eens bij te praten. Morgenvroeg of – middag kan het wat ons betreft, maar misschien heb je andere plannen.
Kijk maar en laat maar even horen.
Heb je nog kleinkinderen deze week? Breng ze gerust mee. Om half drie krijgen er nog drie de fles.–
En hier begon Wim te hikken van het lachen. Hij zag het beeld voor zich.