Nog één nachtje slapen…..
“Iè könt ok niet zuken”, zeg ik regelmatig wanneer Wim iets kwijt is. Echt waar, soms ligt iets pal voor z’n neus en ziet hij het nog niet. “Waorumme zal ik zuken as ie-j wet waor et lig”, is zijn gevatte antwoord vaak. “Waor heb ie-j et het laatste gebruukt dan?” Ook dat helpt niet. Echt waar… ik vind het gemiste kleinood vaak terug.
Het heeft lang geduurd voor ik de autosleutels altijd meteen op de goede plek hang als ik thuiskom, want dat moet. Het heeft heel wat gemopper opgeleverd, maar het heeft succes gehad. Ik hang nu altijd de sleutels aan de goede spijker in de balk. Nu is hij het die de sleutels in z’n broekzak laat zitten i.p.v aan de spijker te hangen. Die spijkers hangen in dit huis op cruciale plekken, al bedacht door een van de vorige bewoners. Op de balk richting woonkamer twee, worden nu gebruikt voor allerhande sleutels. Boven op het overloopje zelfs drie. Waarschijnlijk werden die net als bij ons gebruikt om een shirt of overhemd op een hangertje te laten drogen. Een ideale plek ervoor.
Nu heb ik zo’n heel klein handzaam cameraatje. Ja ja… ik weet het….die ik ook al eens buiten heb laten liggen. Vorige week heb ik hem nog gebruikt en nu kon ik hem ineens niet weer terug vinden. Alle jaszakken nagezocht, alle tassen omgekeerd, maar 0,0. Dan maar de plekken die minder logisch zijn…op de boekenplank, naast het bed, bij de naaimachine, op het plankje in de w.c. Ik heb zelfs stiekem buiten gezocht. Maar ik weet zeker dat ik er hier in huis de laatste foto mee gemaakt heb.
Eindelijk heb ik het Wim tussen neus en lippen maar opgebiecht:”Heb ie-j toevallig mien fototoestelleken ezien?” Dan begint het:”Ie bunt ok völ te nonchalant met oew spul, ie mot alles op dezelfde plaatse neerleggen” en hij begint de zoektocht opnieuw langs jassen en tassen. Dat was gisteren.
Vanmorgen begint hij opnieuw te zoeken, want als hij iets kwijt is moet het gevonden worden en wel direkt. Dan zie ik hem een helder ogenblik krijgen, hij pakt ineens de bibliotheektas en ja hoor….in het vakje van de bibliotheekpas zit ook m’n camera. Opluchting alom. “Ie-j könt ok niet zuken”, klinkt het terwijl hij me slim aankijkt.