Eenmaal een kind van het platteland… blijft altijd in je. Zo hebben wij op ons kleine boerderijtje altijd graag schapen en later juist alleen fleslammeren gehad. Ik kijk even terug naar die mooie tijd.
2009- Tussen de middag kwam Mark even langs terwijl ik een zwart lam de fles gaf buiten op de bank. Ik was benieuwd of hem iets bijzonders opviel. Ik had verwacht dat hij zou zeggen: ‘Heb je hem geverfd of zo?’
Ja.. ja we hebben er weer een paar lammeren bij. Eén van drie weken die te weinig bij z’n moeder kreeg—van een drieling–, één verstoten lam dat telkens in de hoek getrapt werd door moeders en één van een drieling, één dag oud- die net de biest gehad had. Allemaal blauwe Texelaars! Het betekent wel dat ik er een paar dagen erg druk mee ben want alle drie moeten nog leren uit de fles te drinken, maar het begin is er. Vandaag zijn de oudste vijf lekker in de wei geweest en vannacht gaan ze in de schapenstal, lekker onder de rode warme lamp. De kleinste twee zitten nog in het nest naast de open haard.
Maar ik heb nu wel de advertentie van Marktplaats afgehaald waarin ik de oproep deed: Hebt u een moederloos, verstoten- of een lam van een drieling? We halen hem graag bij u op! Maar nu…..Genoeg is genoeg!
Dat ‘we’ klopt wel want Wim gaat met plezier mee, hoewel hij eerst niet zat te wachten op die beestenuitbreiding. Susan meldde gisten al: Die Wim houdt wel heel veel van je dat hij zo in je hobby meegaat!
Ach… in 44 jaar groei je aardig naar elkaar toe!