Wat moet je doen als je er helemaal doorheen zit. Het overkomt me zomaar… heb nergens meer zin in. Deze periode na het plotseling afscheid moeten nemen van het liefste dat me overkomen is, is natuurlijk niet niks. Ik probeerde vanaf het begin de dag in te vullen met allerlei nuttige zaken die toch moesten gebeuren. Uiteindelijk bleek dat alles wat ik voor het eerst alleen deed me enorme inspanning en emotie kostte. En ik deed daarvoor toch wel veel alleen, dacht ik dan. Maar dit is anders. Altijd was het Wim die me stimuleerde en aanwezig was en altijd klaar stond met een advies al viel dat niet eens altijd in goede aarde. We vulden elkaar aan…
Ooit ging hij voor een klusje voor André naar de Filippijnen. Wim was net met de VUT en genoot van zijn vrijheid. Het zou voor 3 weken zijn en het verdiende goed, ook belangrijk. Ik mocht wel mee maar stond nog voor de klas en in een heet Filippijnen had ik ook niet zoveel zin. Dit zag ik als een mooie kans om te zien hoe ik me zou redden zonder Wim aan het Schoolpad met twee honden, een wei vol schapen, kippen en een paar pony’s. Rick was toen al net verhuisd naar zijn appartement aan de Ruinerbrink.
Het viel mij 100% mee. Ik deed mijn ding en af en toe hadden we contact via de fax. Met Wim liep het anders. Liet eerst zijn tasje in de trein liggen, werd hem netjes nagebracht. Het vliegtuig viel uit en met veel toestanden kreeg hij een omboeking. In Londen moest hij rennen om de volgende vlucht te halen en eenmaal op de Filippijnen zat hij in de smog en een hete container op de werkplek was zijn kantoor. Hij kreeg heimwee, er was geen enkel vertier en hij kon nog niet eens zijn werk doen waarvoor hij gekomen was. Hij ging het eerste weekend naar het prachtige eiland Cebu om bij te komen. En daar kreeg ik hem eindelijk aan de telefoon en hij beschreef de palmbomen en het uitzicht bij het hotel. Dat klonk als verwennerij op vakantie. Toen ik zei dat hij er maar van moest genieten kwam de zin: ’Maar ik ben wel alleen…’.
Nee de omstandigheden bij dit karweitje waren niet zoals hij gehoopt had. Hij heeft het afgemaakt, maar was blij dat hij na 3 weken weer thuis was. Het eerste weekend daarna zaten we bij het vuurtje in de Finse Kota en werd de opbrengst met kinderen en kleinkinderen gedeeld. Geld verzoet de arbeid is zo’n uitdrukking, maar Wim ging geen tweede keer.
En nu zit ik in ons eigen huis, samen uitgezocht en ingericht, Storm aan mijn voeten en heb alleen maar heimwee naar Wim zelf….
Ik mag trouwens niet klagen. Rick kreeg de tv weer aan de praat, wel met kunst- en vliegwerk. Gerhard hielp alvast een nieuwe uitzoeken, de website van de RABO deed het toch ineens weer gewoon en er kwamen twee schattige kleine kinderen hun Sint Maarten versje zingen. Eén ervan was Elin, ons buurmeisje…. Ik werd er weer helemaal blij van.
Foto: Bij zijn afscheid van Holvrieka kreeg Wim Bram de ram van zijn collega’s… Heeft een aantal jaren voor nageslacht gezorgd aan het Schoolpad.