Het is herfst en de winter komt er aan. Ik hou van de herfst met z’n rondvliegende bladeren en z’n wind. . We zitten niet meer met koffie en de krant bij de wei, maar verscheidene keren per dag lopen we bij de schapen langs. De dames Herdwick wachten op hun ram. Die kan elk moment gebracht worden. De lammeren kunnen dan vanaf half maart geboren worden. We hebben altijd nog de schapenschuur bij de hand om moeders en kinderen een warm onderkomen te kunnen bieden.
De kleuren worden steeds intenser tot eind november de boel kaal is. Het is opnieuw een goed notenjaar. Wim is drie keer per dag bezig met bezem en mand om de noten te verzamelen en het blad van het terras te vegen. Hij is weer aardig in beweging. Hij fietst heel Emmen rond en gebruikt geen stok of kruk meer. Twee keer per week gaan we samen aqua joggen, heel intensief. In het water beweeg je een stuk gemakkelijker. Maandag gaan we naar de orthopeed die zal bekijken wat er wel of niet met zijn heup aan de hand is. Wim zegt al: ‘Het is net als kiespijn hebben. Als je eenmaal bij de tandarts zit is de kiespijn over’. Ik teken er voor. We zijn overal op voorbereid. We hebben afgelopen zondag zelfs het verstelbare bed van Ben al meegekregen van Gerard en Jetske . Wanneer Wim toch geopereerd moet worden heeft hij in elk geval al een comfortabel bed om in het kleine kamertje beneden te zetten, met een herinnering…dat wel.
