Na het debacle van de beide fleslammetjes vorige week had ik eigenlijk m’n buik vol van de zorg voor aftakelende lammeren. Zo sneu wanneer je zo je best doet om ze in leven te houden, maar wanneer het toch niet lukt. Beiden zijn achter de rododendrons begraven. Wim ruimde het nest op dat naast de open haard in elkaar was gezet. We hadden daarna een rustig weekend. Tot we, net voor we in de auto wilden stappen om een paar gekopieerde cd’s bij Rick op te halen, telefoon kregen. De herder van het Veenpark. ‘Hoe is het met de lammeren?’, was zijn eerste vraag. Ik moest hem vertellen over de trieste afloop: eentje te lang onderkoeld en de ander waarschijnlijk een vernauwing bij de maag. ‘Ik heb er weer een voor je’, zei hij, ’een hele sterke. Die liep bij alle ooien langs om proberen te drinken en ik heb verder niemand om ze heen te brengen.’ Mijn hart ging meteen sneller kloppen. Toch weer één… Wim zag ik zijn hoofd al schudden en hoorde een diep zuchten… ‘Oh fijn’, zei ik, ‘breng hem maar. Ik probeer het wel. Komt vast goed’. Even later kwam de auto, het lam in een oude krant. Het kopje keek er nieuwsgierig boven uit. En Wim? Die had intussen de staanders voor het nest al weer staan. Het bedje was snel gespreid en even later klokte dit nieuwe lam al 100 ml melk naar binnen.
Samen staan we te kijken als de kleine zich tevreden in een hoekje nestelt. ‘Mooi spul toch?’, vraag ik Wim. ‘Ie praot goed’, zegt hij, maar ik zie aan z’n gezicht dat hij het best leuk vindt.
[i]A little lamb without mother was brought to take care of[/i]