Opa, al schrijvend, op zijn favoriete plekje in de keuken.
November 1974 overleed mijn vader. Deze winter zouden we niet naar Arizona gaan omdat we met Kerst nu thuis wilden zijn.
We kregen zaterdags een telefoontje dat vader overleden was en de begrafenis zou pas op donderdag zijn. Ik kon het redden om er toch bij te zijn. Via Minneapolis, Boston en Londen kwam ik … nee niet in Amsterdam, maar in Straatsburg aan. Vanwege de mist op Schiphol kon er geen vliegtuigen landen. Met veel moeite werd er een gepensioneerde buschauffeur gevonden om ons naar Amsterdam te brengen. Ik reisde samen met een Amerikaans echtpaar die die middag al op een legerbasis hadden moeten zijn en het was al 11 uur ’s avonds. Ze voelden zich compleet verloren omdat ze de taal niet spraken. Bij de informatie balie legde ik alles voor ze uit en er bleek een buschauffeur beschikbaar om ze naar die Amerikaase basis te brengen.
Ik had mijn broer Bram al een paar keer gebeld vanaf het vliegveld, maar kreeg geen antwoord, toen ik plotseling een hand op mijn schouder voelde. Het was Bram die al voor de derde keer op Schiphol was. Hij bracht me naar Jo en Hendrik Jan Groot Nuelend. Het was ondertussen half 4 in de morgen. Bram ging terug naar Amsterdam en ik ging nog even wat slaap inhalen.
Die middag werd de afscheidsdienst gehouden in de kerk in Barchem.
[i]Ds Barnard, tevens een goede vriendin van opa, leidde de dienst hoewel hij geen lid meer was van de NH kerk. [/i][i]Hij kon zich daar niet meer in vinden omdat hij vond dat de houding van de kerk tijdens de oorlog niet genoeg anti -Duits was geweest.[/i]
Voor de dienst werd gevraagd wie een dankwoord wilde uitspreken na de begrafenis op het kerkhof en een dankgebed voor en na de broodmaaltijd. Iemand deed de suggestie dat de oudste- ik dus- dat het beste kon doen. Ik deed het, maar had er grote moeite mee.
Tijdens de dienst was alleen het hoofd van mijn vader te zien achter glas. Je kon zien dat zijn lichaam niet gebalsemd was.
Ik bleef nog een paar dagen bij de familie en toen ik naar huis ging kreeg ik een tape mee met een interview op tv waarin mijn vader als 95 jarige als een bijzonder mens en schrijver te horen was.