Deze winter gingen we toch weer naar Tempe, Arizona om samen met andere gepensioneerden te werken bij de school voor Indiaanse kinderen. Netty hielp in de keuken met eten klaar maken voor de leerlingen en de werkers. De Indiaanse dame die de leiding had in de keuken moest zich terugtrekken vanwege problemen met haar benen. Toen nam Netty die taak op zich. Ik werkte meestal met studenten die één dag per week mee mochten werken om wat geld te verdienen. Omdat de Indiaanse jongeren vreemd tegenover ons blanken staan werd er weinig gepraat, maar bleven wel vriendelijk. De studenten kwamen uit verschillende stammen en hadden moeite om zich op hun gemak te voelen. Hun begeleider rev. Harry van Dam is getrouwd met Netty’s nicht Tressa van Heuvelen. Hij is een dominee die alleen met Indianen werkt.
Er moest een nieuw gebouw gebouwd worden om meer ruimte te krijgen om studenten privé te kunnen helpen met hun problemen. Omdat ik niet goed ben in timmeren deed ik vooral de opruimklussen samen met hulp van de studenten, bv het wegbrengen en legen van de vuilniscontainers op de gemeentelijke plek daarvoor.
Een 17 jarige jongen die familie was van de voorman in de werkplaats reed meestal, maar hij was een roekeloze chauffeur. Hij was al vaak containers verloren wanneer hij te snel door een bocht ging.
Nadat de timmerlui de zaagtafel niet meer nodig hadden in de nieuwgebouwde ruimte moest die met de pick up weer teruggebracht worden naar de werkplaats . De opzichter vroeg me op die zaagtafel vast te houden terwijl die 17jarige knul terugreed naar de werkplaats en dat deed hij opnieuw zo fors dat hij de zaagtafel èn mij verloor.
Later is me verteld dat ik 3 of 4 dagen bewusteloos ben geweest. Harold Charlie en Berdena vlogen naar Arizona om me te bezoeken, maar daar weet ik niets meer van. Ik werd naar een ander ziekenhuis gebracht om beter te kunnen worden geopereerd. Ik herinner me daar alleen van dat ik een gesprek opving van Netty die de dokter vroeg waarom ze me niet wilden opereren. Die dokter antwoordde dat een operatie fataal kon zijn en dat er een 50/50 kans was op herstel. Ik kan me niet herinneren dat ik ze gezien heb, maar wel wat ik hoorde.
Na 7 weken in verschillende ziekenhuizen te hebben doorgebracht, werd ik ontslagen. Maar ik kon nog niet werken. Het was warm in die maand april en ik was meest op mijn kamer. Toen ik weer voor het eerst op school kwam wachtte me een grote verrassing. Alle Indiaanse jongens kwamen me om mijn hand te schudden. Dat betekende dat ik hun vriend was. Dit handen schudden betekende meer voor me dan een hele hoop geld.
Ik had het warm en wilde het liefst naar huis, hoewel Netty nog tot het eind van het schoolseizoen eind mei zou moeten blijven. Omdat de dokter me niet met de auto die reis wilde laten maken kreeg ik toestemming om met het vliegtuig te gaan. In Sioux Falls werd ik opgewacht door Leona. Die bracht me weer thuis. Leona en Luella zorgden heel goed voor me en ik was heel blij weer thuis te zijn in een koelere omgeving. Zondags namen Charlie en Leona me mee naar de kerk in Melvin, hoewel ik nog een stok nodig had, maar het was goed om weer bij vrienden terug te zijn.
Mijn hoofd was nog niet helemaal helder en ik kon me nog niet goed herinneren wie me allemaal kaarten hadden gestuurd. Hank die gestationeerd was in El Paso bracht Netty met de auto eind mei weer thuis. Hij had zelf nog geen vakantie en vloog weer terug naar El Paso, Texas.
Deze zomer kwamen Gerit Voortman en Hanna met mijn zuster Heintje naar ons toe, ik denk vooral vanwege het nare ongeluk dat ik in februari gehad had. Op een warme dag gingen Gerrit en Heintje Harold helpen met het weg schoffelen van de mais tussen de sojabonen. Toen ze weer terug waren tussen de middag was Gerrit zó warm en rood in z’n gezicht. Hij moest eerst een koude douche nemen, maar erna tijdens het eten bleef het zweet maar stromen. Ik denk dat hij oververhit is geweest.