Mama met ons tweeën.
Diny in zo’n rood-wit gestreept "voetbaljurkje", zoals we dat noemden en ik in een jurkje met fladdertjes. Ik weet niet of Berdena deze ook gedragen heeft, waarschijnlijk wel. Berdena is ruim een jaar ouder dan ik.
foto: Sjoerd Aartsen
Inderdaad heeft opa Herman een tijd lang niet teruggezien. Maar opa is oud geworden en heeft Herman èn Netty nog een aantal keren meegemaakt wanneer ze naar Nederland kwamen. Hermans gezin breidde zich uit en de oorlog kwam. Pas in 1946 kwam Herman voor het eerst weer naar Nederland. De reden was niet zo prettig. Op 9 januari 1946 overleed papa Hendrik Jan, eigenlijk toch onverwacht terwijl hij herstellende was van een zwaar motorongeluk. Er werd een rouwkaart gestuurd en zus Hanna stuurde een uitgebreide brief. Toen Herman die eerst onder ogen kreeg en las dat ze bij de begrafenis van Hendrik Jan zijn lievelingslied "Neem Heer mijn beide handen" en ook "Nader mijn God tot u" gezongen hadden, was hij zó geschrokken. Pas later kwam de rouwbrief, waarschijnlijk per boot. Hij kwam korte tijd later naar Nederland, bracht kinderkleding mee omdat daar zo’n tekort aan was. Diny en ik hebben nog lang Amerikaanse borstrokjes gedragen en mooie jurkjes. Ook hadden we een soort jumpsuitjes met korte pijp met zo’n klep aan de achterkant met knoopjes voor als je naar de wc moest: hansopjes.
En we kregen klompjes, Diny rode en ik blauwe. Ik neem aan dat hij die gewoon in Nederland gekocht had. Ik kan me de opwinding herinneren toen hij bij ons op "De Haar" aankwam en naar de deur liep:"Daor he’j Herman… Daor he’j Herman…!"Ik hoor het opoe nog roepen.