Mark met Sacha.
‘Ik bun bange dat ik em deur sloeke‘. Wim deed net z’n middagslaapje op ons nieuwe stevige door buurman Alle in elkaar getimmerde bed in ons werkkamertje beneden.
Ik had net gemeld dat ik hem helemaal niet hoorde snurken. Meestal zijn er om de zoveel tijd een paar flinke snurkgeluiden. ‘Mien tonge zakt naor achtern, ik bun een betje verkolden‘, of gewoon: ‘Ik snurke niet, ie snurkt‘.
Nu merkte hij op:‘Ik heb mien gebit nog in, dat zal ‘t wean‘.
‘Dan hol ie toch gewoon ‘s nachts dat gebit ok maor in, dee de buurvrouw ok altied‘.
En toen kwam et:‘Ik bun bange da’k em deursloeke….‘. Dat leek mij onmogelijk, kan misschien gebeuren met een losse tand, maar die komt er dan ook vanzelf weer uit.
Meteen moet ik denken aan mijn moeder. Moeder Coba was op latere leeftijd ook gewend om even een middagdutje te doen op de bank in de kamer. Lekker rustig en vaak met een zonnetje erbij.
Ze werd een keer wakker en miste toen haar bovengebit. Ze had hem net nog in, ze wist het zeker, zou die zomaar uit haar mond gevallen zijn? Het werd rondkijken en zoeken. Iedereen hielp mee. Kon toch niet weg zijn? Niemand wist het.
Wat denk je wie de schuld kreeg? Sacha, de hond, de lieveling van moeder Coba. Ze hebben nog een paar dagen gezocht, maar dat bovengebit kwam niet meer boven water. Er kwam een nieuwe.
Nog steeds na 40 jaar is er geen spoor van dat gebit of misschien zijn de latere hofhonden van de Boomgaard Boris of Jansen er ergens buiten mee gaan slepen…