‘Het geheugen zit naast me’, zegt Wim. Hij heeft de apothekersassistente van het Scheper ziekenhuis aan de telefoon. Ze wilde precies weten welke en hoeveel medicijnen hij op dit moment gebruikt. Ze heeft waarschijnlijk de hele waslijst van het afgelopen jaar voor zich liggen, maar daar gebruikt hij de helft al niet meer van. En even is hij de kluts kwijt als hij al die Latijnse namen voor moet lezen. Af en toe val ik in en dat vindt Wim wel heel gemakkelijk. Vandaar dat ‘geheugen naast me’.
Het klinkt vreselijk komisch, even een grinnik aan de andere kant van de lijn. Ik kom even niet meer bij en begin te schudden van het lachen. Dan moet ik aan Rick denken waar ook alles aan beweegt als hij lacht.
Wim heeft goede zin. Hij heeft net een telefoontje gehad van het CBR. Eigenlijk mag hij officieel vanaf 20 juni niet meer autorijden. We hebben alles echt op tijd aangevraagd en er een doktersbezoek tegen aan moeten gooien. Heeft geld genoeg gekost, denk ik dan. Maar met die huidige achterstanden bij het CBR zag Wim zijn autorijden al helemaal in het water vallen straks. Vanwege zijn heup zou hij misschien straks nog een rijtest moeten doen.
Maar de dame van het CBR denkt met hem mee. ‘Het is uw linkerbeen? En rijdt u automaat?’ ‘Al 20 jaar’, zei Wim. In zijn beleving is het dat ook. De meedenkende dame stelt voor dat er een aantekening op zijn rijbewijs gezet kan worden dat hij alleen met een automaat mag rijden. Daar was Wim het helemaal mee eens.
Als hij de telefoon neerlegt komt er even een ontlading, bij ons allebei trouwens. ‘Het zit ons toch weer eens mee!’, zegt hij dan. ‘Kan ik jou straks weer rijden’. Hij weet dat autorijden niet mijn favoriet is, al moet ik zeggen dat het me steeds gemakkelijker afgaat.
Deze morgen was hij met zijn scoot mobiel wat later achter me aangereden naar het zwembad om weer eens met de dinsdaggroep koffie te drinken en bij te praten. Dat werd gewaardeerd. Opgewekt maakte hij daarna zijn rondje verder af.
