Tja… als je even denkt dat je op moet schieten gebeurt er altijd iets waar je niet op rekent. We hadden er al een halve dag opzitten met krant lezen, opruimen met Frank… toen we ons klaar maakten om naar de chiropractor te gaan. Het was Wim in de rug geschoten en had en heeft van die pijnscheuten waar hij niet vrolijk van wordt zoals hij dat voorzichtig noemt. Wim ging met zijn looprek op weg naar de auto. ‘Heb je de handdoek, je tas enz’. Hij herinnert me vaak aan dingen die ik wel eens vergeet.
We zijn in elk geval op tijd weg. We rijden al dichtbij de praktijk als Wim uitbrengt: ’O o mijn looprek…!’ Die was blijven staan naast de auto toen hij instapte en ook ik had er niet meer aan gedacht. En we hadden ook de rolstoel niet meer achterin. Dat werd vragen om looprek, rolstoel of wat dan ook. Of we konden zo weer naar huis.
Ik ging naar binnen om te informeren. ‘Dan zijn wij toch zijn looprek’, zei een van de meisjes achter de balie. Deze zijn niet voor één gat te vangen. Zo gingen we in optocht naar de auto.
En zo kwam Wim even later binnen, zijn armen om de beide jongedames geslagen. Och… ik had er wat voor gegeven als ik mijn camera of mobiel bij me had gehad. Hij werd binnen op een stoel met wieltjes gezet en zo kwamen we op de goede plek.
Wims rug is in een kramp geschoten. De rug werd gemasseerd en voorzichtig wat opgerekt. Nu doet warmte meer voor hem dan de koude gelpakketjes die hij eerst gebruikte.
Intussen zijn we weer thuis, lekker met de beentjes omhoog in deze warmte en zo is het onder ons rieten dakje best uit te houden
