Willemien Bosch- Wentink was de vrouw van bakker Bosch uit Bronkhorst en de moeder van Grada, een medestudent aan de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem. Ze kon bepaalde gebeurtenissen met een kwinkslag weergeven. Wanneer Grada thuiskwam met weer een verhaal over een van onze klasgenoten kon ze het niet laten om er een prachtig verhalend gedicht van maken. Ik heb al eens iets laten lezen zoals: ‘De wagen in dutten’ en ’t Jammerhöltjen’. Deze waren al eens geplaatst in de Graafschapbode, een van de voorlopers van de Stentor. En ik had die knipsels trouw bewaard.
Ik heb jammer genoeg geen contact meer met Grada, maar ik kwam een aardig boekje tegen van moeder Willemien: Als Pluizen op de wind. Hierin zijn gedichtjes in het Nederlands èn het Achterhoeks te lezen. Ze heeft dit waarschijnlijk aan het eind van haar leven uitgegeven.
Ik wil jullie er een paar laten lezen. Ik vermoed dat het meisje dat in dit gedichtje bedoeld wordt haar eigen Grada is.
Het Hele Hart
‘Vader’, klonk et in et donker
‘Mag ‘k b-j jullie in et bed?’
‘Nee’, kwam prompt eur vaders antwoord,
‘Nee, een ander keertjen Jet’.
‘Moe, ik bun zo bang in donker,
mag et heel heel effen dan?’
‘Jetjen i-j mot gauw gaon slaopen,
vader zeg toch dat ‘niet kan.’
‘Vader’, klonk et effen later-
‘k heb mien hart van marsepein
Nog bewaard, dat meug i-j hebben
as et mag, vi-j dat niet fijn?’
Vader niet bestand op ’t leste
veur zo völ vri-jgevigheid,
zei:’Kom dan maor effen bi-j ons
i-j bunt nog zo’n kleine meid’.
D’ andre dag vroeg va onneuzel-
net toen ‘e de deur uut wol-
‘Jetjen, ‘k meen dat ik vanmergen
’t hart van oe nog hebben zol’?
Daorop gaf et kind ten antwoord:
‘O,- vannach, ‘k was bange- toen
wo-k et hele hart wel geven,
now mo-j ’t met een stuksken doen!!’