En het werd een prachtige avond. Het vervoer van Wim met rolstoel vereiste enige handigheid maar met hulp van Ben en Niesje ging het toch gesmeerd. Eenmaal in de Grote Kerk zaten we op mooie plekken helemaal vooraan. Hier zagen we toch heel wat meer dan verder naar achteren zoals ik gewend was. Wim stond vanzelf ook in het middelpunt en veel van zijn mede Valerianen maakten een praatje om hem een hart onder de riem te steken. Ook dirigent Luuk Tuinder kwam na afloop even bij hem. Het was mooi om te zien hoe hij zijn koor dirigeerde, met schwung en veel beweging. Ik vond het mooi om te zien hoe hij in één jaar tijd dit koor zover heeft gebracht. Ze misten natuurlijk een aantal baritons waaronder Wim, maar dat kan gebeuren met veel oudere zangers, vooral als die zich per fiets verplaatsen in de vroege morgen. Wim besloot toen we eenmaal thuis waren dat hij een geweldige avond had gehad, z’n eerste uitje sinds zijn ongelukkige val. Woensdag gaan we weer op pad, maar dan naar het Scheperziekenhuis om opnieuw foto’s van zijn enkel te laten nemen.
