Vandaag is het Kerstconcert van Chr. Mannenkoor Valerius. Wim zal dit keer niet meedoen, maar we gaan er wel heen… in de rolstoel. Ben en Niesje zijn er al want als er iets met koormuziek te genieten valt hoeven ze niet lang na te denken als je ze vraagt. Natuurlijk komen de gesprekken eerst op familie en de Hattemers. Wij hebben al vaak dat we nogal na moeten denken over een naam, ie wet wel dinges… . Daar zit Ben niet zo mee en haalt vaak de uitspraak van een oud- Hattemer aan die het steeds had over Humsie van Ginder.
Aan de Dorpsweg in Hattem woonde indertijd ook een nogal nieuwsgierige buurvrouw die vaak aan de weg stond. Ik meen dat het Wim was die er langs was komen fietsen met een rammelend spatbord. Buurvrouw: ‘Heej… oew spatbord rammelt… zèg ik…….. Ik zège ,…. oew spatbord rammelt’. Wim had echt geen zin in een praatje en antwoordde gevat: ’Ik kan oe niet verstaon… mien spatbord rammelt zo…!’
Nog even en we hijsen Wim in de auto en gaan genieten van het Kerstconcert van zijn koorgenoten. Dit keer krijgen we gereserveerde plaatsen.
Wim is druk met et keurtien deur et gangegien van zie jekkien te trekken met een haoknäöltien. Gelukt.