De volgende morgen regent het licht. Wim waagt zich… nu in zwembroek… toch in de rivier, de held. Het meidententje wordt snel afgebroken en na het bekende jam- en Duo Penotti-ontbijt gaan we terug naar Fläm om per trein een stukje ruig Noorwegen te ontdekken op weg naar het Myrdal. Het kost wel even ƒ27 p.p., maar we zien dan ook de grootste waterval tot nu toe en een oud stationnetje. We plukken daar ook de multer, de oranje/gele naar abrikoos smakende bramen met aardbeienblaadjes, lekker! Zo kunnen we onze vitamine C weer eens aanvullen, want fruit hebben we tot nu toe niet gehad.
Terug in Fläm volgt er warempel overleg. We zijn op de helft van onze campertocht. We kunnen dezelfde weg terug nemen of kiezen voor een andere, waarbij we gebruik moeten maken van vijf ferry’s. Ondanks de ƒ45 extra doen we dit maar, want we willen de fjordenkant van Noorwegen graag zien!
We maken direct de eerste overtocht. Prachtig!. We rijden verder tot half negen. Dan stopt Jaap toch maar eens om te eten.”Een deuk…. Een deuk”, mompelt Juul. Hè… daar knapt een mens van op. Het is in deze tijd dat we over lekkere dingen gaan praten. De één weet nog smakelijker recepten dan de ander. Een snitsel… mmmm, een nassischotel met pindasaus hmmmm… met gebakken banaan ..Ohhhh! We moeten die avond nog heel lang rijden voor we kunnen slapen. Om elf uur die avond stoppen we in een haven met strandje. Daar zetten we de boel maar neer, vlug het tentje opgezet en ook Jaap ligt dit keer dicht naast de camper.
We doen geen oog dicht vanwege gezang, gitaarmuziek en luide uitroepen. Af en toe raast de pomp van ons toiletje. De nood van een vol toilet was al een paar keer zo hoog dat hij onderweg aan de kant van de weg geleegd moest worden.
Wim weet zich de volgende morgen wel te redden. Hij komt terug met de berkebladeren boven uit z’n broek. We worden er steeds handiger in om warm water en toiletten te vinden. We wassen ons haar bv onder de kraan terwijl we op een veerpont wachten. Een gewoon toilet is een luxe geworden.
We krijgen nu ’s morgens wel bruin brood, maar de Duo Penotti komt ons langzamerhand de strot uit. Wat komt er bij mij thuis van z’n levensdagen niet op tafel…. Juist!…
