‘Papa is weer thuis’, zo noemt Rick het. De mooie bus met de as van Wim staat achter zijn foto. Gerhard haalde die verleden week op. We denken er over na waar we hem deze zomer gaan uitstrooien. Het zal waarschijnlijk de plek zijn waar we ons altijd zo welkom voelden in het Oeverse bos. Daar hebben we dan 7 jaar geleden ook Marks as aan die plek toevertrouwd. Er staan nog een paar sneeuwklokjes die elk jaar hun best blijven doen. Ik heb er vaak gelopen met de honden. Toen liep ikzelf nog als een jonge hond. Dat is over. Nee, mijn hele rondje loop ik er ook niet meer, dit ligt nog te gevoelig vanwege de herinnering aan Mark. Ik bezoek alleen deze plek.
Zo’n 16 jaar geleden begon ik met mijn website en meldde bijna dagelijks wat ik beleefde. Zo ook die keer:
Queeny was er weer, enthousiast als altijd. Toen Wim op z’n fietsje naar de markt vertrok hoefde ik maar even: ”Ga je mee naar het bos”, te zeggen of Tessa en Queeny stonden al bij het hek.
Het bos bij ons achter heet Het Oeverse bos. Je komt er nooit iemand tegen. We noemden het ook wel ‘ons bos’. Een rondje bos bij ons huis vandaan was precies 25 minuten uit en thuis. In het bos is een open plek waar een heel speciale sfeer hangt. Daar loopt ons paadje ook langs en ik blijf altijd even staan. Ooit zagen we er een paar reeën. Er wordt gezegd dat hier een paar leylijnen lopen. Die zouden extra positieve energie geven. Ik weet alleen dat ik het prettig vind om er even stil te blijven staan.
Het is prachtig overal, maar de felle rode kleuren zoals die we zagen in het Rijndal, Hunsrück en het Saargebied omstreeks 8 oktober heb ik hier nooit gezien. Het viel indertijd Dick en Anda ook op toen die vanuit het zuiden in dezelfde tijd naar Nederland terug reden. Er werd hun in de Chambre d’Hôte verteld dat het elk jaar gedurende 10 dagen zo mooi is, zo fel van kleur.
Hier hebben we meer eiken, beuken en berken en die zijn nù pas in de herfsttinten.
Verder moest ik ook die dag weer aan opa Bijenhof denken: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken, was één van zijn vaste gezegdes. Ik had de hondenriem tijdens het wandelen als een sjaal los om m’n nek. Natuurlijk verloor ik hem en kon ik de hele weg nog eens gaan. Tja als je druk bent met foto’s maken onderweg…..
Foto: begin november