Dit is zo’n dag waarop je niet weet wat te beginnen, de 2e dag van een blanco nieuw jaar. De goede wensen zijn in en uit gegaan. En nu…? Wat gaat dit jaar me brengen? Alleen al het woordje me i.p.v. ons zorgt al voor emotie. Wim is me voor gegaan zoals dat wel eens mooi verwoord wordt. Ik ga er van uit dat hij op een goede plek zit, volgens Rick op een hele lange bank met Mark en zijn hele familie. Zouden ze ook het Abba Vader zingen zoals toen in Canada en bij meerdere familiegelegenheden? Piet kan de piano voor zijn rekening nemen.
Ik loop nog wat rond als een kip zonder kop, weet nog niet wat te doen na deze vreemde Oud en Nieuw.….Mijn agenda geeft deze week nog niet veel aan: Notaris bellen, kapper… dat is het wel. Ben wel even naar buurvrouw Grietje geweest nieuwjaar wensen. Ik moet mijn creatieve kamer anders in gaan richten en gaan bedenken wat ik wil schilderen als ik weer naar Vera in Dalen ga over twee weken. Of ga ik nog een kinderboekje doen. Er ligt er nog een te wachten over Beertje, het flessenlam. Of ga ik weer eens iets met collagetechniek doen. En tussendoor nog de tandarts en de onderzoeken bij de cardioloog…Wims verjaardag komt er ook aan. “Weer een hobbel”, hoor ik Rick zeggen….
Vanavond nog maar even niks. Morgen komt er weer een dag. Ik wil nog niet verder kijken. Ik kreeg wel als een soort bemoediging een gedicht bijgesloten in de kaart voor het Nieuwjaar. Ook dat kost me tranen, elke keer als ik het lees. Maar het voelt als steun dat er zo meegeleefd wordt. De goede gevers weten beiden wat ik nu doormaak.