Het is al weer even geleden dat we de laatste pup uitzwaaiden, 16 jaar om precies te zijn. Het waren geweldige weken. Ik schreef er over in een van de Tweets van het Schoolpad, de vierde.
Nadat ook Sam vertrokken was met zijn nieuwe familie naar Twente konden we ons concentreren op de verschillende feestelijke gebeurtenissen dat weekend.
En nadat we alle hondenstof- zweet – en tranen van ons afgedoucht hadden togen we naar Almelo om de 60e verjaardag te vieren van Wims ex-collega Jack. Dat werd een multicultureel gebeuren met lekker eten, de eigen band en veel vriendelijke mensen.
Een ouder Indonesisch echtpaar kwam bij ons zitten. Dan zaten ze gelijk dicht bij de dansvloer! Ze vertelden ons over hun jeugd in Indonesië, het Jappenkamp en hun leven hier in Nederland. Ze waren hier al 58 jaar en waren bewust nooit terug geweest.
En na het heerlijke, door de vrouwen van de band klaargemaakte, warm- en koud buffet begon de muziek te spelen.
Ogenblikkelijk kwamen ze in de benen en hup naar de dansvloer.
Dat dansen gebeurde met zo’n overgave zoals ik nog niet vaak gezien heb, met sierlijke handbewegingen en pirouettes. De man straalde helemaal. Toen ze dan even later terugkwamen zei ik dat ik ze zo mooi vond dansen. Hij straalde opnieuw en zei: “O, wij houden zo van dansen….het opent je hart”. Dat vond ik zo mooi gezegd.
Zo zou iedereen moeten leven. Dingen doen die je energie geven, die je hart openen.
Ik heb het met de dieren, soms alleen het kijken naar ze. Of ..praat ik met ze…of schilder ze of…inderdaad …schrijf over ze. Dag!