Het moet hier hoog zomer zijn. Het gordijn is dicht getrokken tegen de zon en oom Sjoerd en tante Hermien zijn op visite op de Boomgaard. Oom Sjoerd in zijn ontspannen houding, steeds keurig in pak, vaak met een vestje in Schotse ruit en duidelijke manchetten uit de mouw met manchetknopen. Hij en tante Hermien toonden altijd echte interesse in ons leven.
Het orgel van vader Hendrik Jan staat nog op zijn vaste plek zoals dat nog 30 jaar zal blijven, ook toen Johan en Joke op de Boomgaard gingen wonen.
Het schilderij er boven hangt nu bij ons. Het werd in 1963 geschilderd door Liefers, de vader van Hannie, een leerling uit mijn allereerste klas in Hattem.
Waarschijnlijk is het op een van de laatste verjaardagen van mama op 23 juli 1977 of ’78. Voor de innerlijke mens is al gezorgd, de gesmeerde broodjes staan op tafel. In 1978 hoorde mama dat ze niet weer beter zou worden en stond haar en onze wereld op zijn kop. Je denkt dat je ouders er altijd zullen zijn en ineens slaat het noodlot toe. Moeder Coba zou toch nog een half jaar bij ons zijn en heeft tijd gekregen om op een goede manier afscheid van iedereen om haar heen te nemen. Maar wat was ze nog jong, slechts 63 is ze geworden. Toen Diny en ik deze leeftijd bereikten hebben we er beiden bij stil gestaan: ‘We hebben onze moeder overleefd’, ikzelf nu al 16 jaar.
Toen Johan en Joke naar hun nieuwe optrekje verhuisden was er geen plek meer voor het orgel en zette ik een advertentie op Marktplaats. En ja hoor, er kwam een reactie van iemand uit onze eigen buurt: Valthe. Deze man had een zwak voor orgels en was een klein museum begonnen in zijn achtertuin. Met vereende krachten is het orgel op de aanhanger getild en brachten we hem op zijn nieuwe plek. Elke keer als we voor de jaarlijkse inenting van Storm bij dokter Harry door Valthe rijden denk ik even aan dat oude orgel waarop onze vader heel wat liederen heeft ondersteund op zondagmiddagen op de Boskamp. De boeken in klavarscribo, zoals Hendrik Jan die gebruikte, zaten nog altijd in de orgelkruk.