Het is nog maar twee jaar geleden en we zagen het gebeuren.
‘Kijk daar.’ Wim wees naar buiten richting vijver. Ik keek met hem mee. Dick ook. Dick was een dagje deze kant op gekomen. Een week daarvoor werd er ineens kou en sneeuw voorspeld, code geel zelfs, en stelde hij zijn bezoek aan ons uit. Maar die keer zaten we met alle verstand te kijken naar iets… maar wat. Toen zagen we het. Er klom een dikke rat tegen een gladde paal op naar de metalen zonnebloem waar ik zonnepitten voor de vogels in had gedaan. Dat was niet mijn bedoeling.
We hadden net 2 jaar daarvoor 35 ratten gevangen en leek het er op dat ze eieren voor hun geld hadden gekozen. We hadden al geen kippenvoer meer in de schuur en zagen we daar ook geen aanwijzingen, lees keutels, meer van ongedierte. Na de leeg gevreten sinaasappels bewaarde ik ook al het fruit in de dichte voerkist.
‘O… en nog een’… Wim zat ook precies in de goede hoek aan tafel om alles te kunnen volgen wat er om de vijver en in de vijver te zien is. Dirk lag nog in diepe rust op zijn vachtje in de grote stoel bij het raam te pitten na een nachtje jagen buiten.
‘Dirk, jongen, er is werk aan de winkel’ en ik pakte hem op en zette hem buiten op de vlonder. Dat was snel wakker worden… Hij schudde even met de kop… Natuurlijk zijn de beide ratten verdwenen, maar Dirk ging meteen poolshoogte nemen op de plek onder de ‘zonnebloem’. De oortjes bewogen alle kanten op. Hij was aan de beurt.
Meteen begonnen aan de tafel de verhalen over de Boomgaard en bij Dick thuis als er ratten gevangen moesten worden. Hij vertelde het in geuren en kleuren hoe in hun kippenhok de ratten met carbid en water in de gangen opgejaagd werden en zij als kinderen met de broeken dichtgebonden al met gavel en greep die ratten moesten zien te krijgen. Daar werd korte metten mee gemaakt. Ik rilde er nog van….. Altijd zaten ze in het kippenhok, ook bij ons op de Boomgaard.