‘Kijk daar.’ Wim wijst naar buiten richting vijver. Ik kijk met hem mee. Dick ook. Dick is een dagje deze kant op gekomen. Vorige week werd er ineens kou en sneeuw voorspeld, code geel zelfs, en stelde hij zijn bezoek aan ons uit tot vandaag. Nu zitten we met alle verstand te kijken naar iets… maar wat.
Dan zien we het. Er klimt een dikke rat tegen een gladde paal op naar de metalen zonnebloem waar ik zonnepitten voor de vogels in had gedaan.
Dit was niet mijn bedoeling.
We hadden net 2 jaar geleden 35 ratten gevangen en leek het er op dat ze eieren voor hun geld hadden gekozen. Nu er geen voer meer in de schuur is zien we daar ook geen aanwijzingen, lees keutels, meer van ongedierte. Na de leeg gevreten sinaasappels bewaar ik nu fruit in de dichte voerkist.
‘O… en nog een’… Wim zit ook precies in de goede hoek aan tafel om alles te kunnen volgen wat er om de vijver en in de vijver te zien is.
Dirk ligt nog in diepe rust op zijn vachtje in de grote stoel bij het raam te pitten na een nachtje jagen buiten.
‘Dirk, jongen, er is werk aan de winkel’ en ik pak hem op en zet hem buiten op de vlonder. Hij schudt even met zijn kop en gaapt. Dat is snel wakker worden.
Natuurlijk zijn de beide ratten verdwenen, maar Dirk neemt meteen poolshoogte op de plek onder de ‘zonnebloem’. De oortjes bewegen alle kanten op. Hij is aan de beurt.
Meteen beginnen aan de tafel de verhalen over de Boomgaard en bij Dick thuis als er ratten gevangen moesten worden. Hij vertelt in geuren en kleuren hoe bij hen thuis in het kippenhok de ratten met carbid en water in de gangen opgejaagd werden en zij als kinderen met de broeken dichtgebonden al met gavels en greep die ratten moesten zien te krijgen. Daar werd korte metten mee gemaakt. Ik ril er nog van….. Er is op een boerderij geen ontkomen aan, altijd zaten ze in het kippenhok, ook bij ons op de Boomgaard.
