Ik keek de kamer rond en ik miste iets. Ik keek nog eens en toen wist ik het. De leistenen tafel, het pronkstuk van Wim waarvoor hij zo’n 40 jaar geleden speciaal op en neer naar de Hunsruck reed, is wel erg leeg. We hadden die ontdekt tijdens onze gezinsvakantie in de jachthut van Herr Laborenz in ons geliefde Badenhard, maar konden die zelf niet in onze al volle VW kever meenemen.
Verder lag er alleen de steen met een dubbelkop en een kaarsenstandaard en oogt het wat kaal op die flinke salontafel. Jammer dat er nog weinig bloeit in de tuin, bedacht ik. De krokussen en sneeuwklokjes zijn allang uitgebloeid.
Toch ging ik even een rondje over het erf doen en kwam zomaar allerlei kleurigs tegen om een klein boeketje mee te maken. Een paar kleine narcisjes, blauwe druifjes, takje ribes, knopjes van een vroeg bloeiende clematis, wit bloeiende Judaspenning, de zaaddozen van een Helleborus en een paar takjes met rood blad maakte dit toch zeker de moeite waard. Ja toch?
