Verscholen tussen de klimop aan de zijkant van ons huis hangt nog het oude tithouse zoals de oude baas van de open tuin op Skye het noemde. Ze hadden net Wims vreselijke bulten gezien veroorzaakt door de midges en hadden er een huismiddeltje voor de jeuk: een mengsel van bodylotion en tandpasta, als ik het goed heb. Daarna lieten ze ons de voorraad vogelhuisjes zien die de man in de winter maakte voor de verkoop. Natuurlijk namen we er eentje mee samen met een good luck kaartje met een takje heide van dit lieve echtpaar.
En dit mezenkastje van 20 jaar geleden doet nog steeds dienst al zit het niet geweldig meer in elkaar. Vanuit mijn stoel aan het zijraam zie ik nu een stel pimpelmezen grassprietjes, veertjes en mos verzamelen voor er aan eieren leggen kan worden begonnen. De koperwieken en merels waren hier vorige week druk met de bessen van de klimop. Daar zijn die gek op. Er zit geen bes meer aan. De roodborstjes zijn ook nog steeds aan deze zijkant van het huis bezig.
De lammeren zijn verzorgd en blijven keurig bij de schommelbank of wij er nu zijn of niet. Gaan we zo weer naar toe met een tweede kop koffie.
Wim zit nog achter de krant terwijl hij intussen de geheugenspelletjes van Max in de gaten houdt. Vooral de rekensommen hebben zijn belangstelling. ‘Nee joh…goed’, roept hij dan terwijl de arme speler dacht dat het fout was. Rekenen is nog steeds zijn ding. In de krant staan allerlei foto’s van mensen op hun balkon in het zonnetje. ‘Vin ie ok niet dat dissen net Henry is?’. Hij laat me de voorpagina nog eens zien. Inderdaad, maar Henry kan het niet zijn. Die zit eerder met Tonny op het gezellige terras achter hun huis waar de eenden elk jaar een nest hebben.
Zo leren we kijken en genieten van de kleine dingen in het leven.
