"Heur ie-j wat ik heure”, vraag ik Wim vanmorgen. Ik geef net het witte kippetje met de te lange snavel een kom gemengd graan. ‘Ach dat is gewoon een kippe’. En even later:”Dat zal toch niet waor wean….”. Er scharrelt inderdaad een kip onder de struiken, maar niet alleen. Met dat geklok lokt ze dapper haar 9 kleine kuikentjes met zich mee om overal de zaadjes te pikken die op ons erf genoeg te vinden zijn. We hadden de laatste weken niet eens een kip gemist. Even later ontdekken we nog een kloek maar deze met één klein donsballetje. Wim is telkens ontzet als hij er weer wat ontdekt, terwijl ik het iedere keer weer een beleving vind. Hij is van de leeuwen en beren. “Wat mo-w toch met al dee kippen. ’t Bunt vaste weer allemaole hanen”. Ik kom dan al niet meer bij. “Buurman Jans toch?” “Ja ja en wie kan ze vangen”? En hij foetert nog even door, maar intussen zie ik dat hij dit nieuwe leven toch ook kan waarderen.
Het is maar goed dat de grote hondenbench nog onder de kapschuur staat. We weten nu immers hoe we de hanen, en eventueel een kippetje, moeten vangen!
Het was donker toen we vannacht thuiskwamen en een beetje kaal zonder Tessa. Die logeert nog bij Mark en Jennifer. Alleen de katten meldden zich meteen. Maar vanmorgen racen de lammeren alsof we nooit weg zijn geweest naar het hek en de pony’s staan op een rijtje op hun stuk brood te wachten.
