Ze keek me aan of ze me niet goed verstaan had. ‘Hoe heet de poes?’, vroeg de assistente van de dierenarts. Ze moest nog ingeschreven worden voor we de behandelkamer in gingen. Ze is al 16 en is nog nooit bij een dierenarts geweest.
‘Loeder’, zei ik. Rick die met me mee is begon al wat te lachen toen ze haar zag aarzelen. Ze keek me dus weifelend aan en vroeg: ’L o e …d e r?’ ‘Ja, Loeder want ze is een loeder, wel een leuk loeder’. De poes van Jan Jans en de kinderen heette ook Loedertje en zo noemen we haar ook als ik haar leuk en lief vind. Maar als ze weer op het aanrecht rond struint of een goudvis te pakken heeft is het weer Loeder.
De dierenarts, dezelfde die Queeny in haar laatste ogenblikken liefdevol bijstond, keek naar Loeders oog. Dat ziet er raar uit, rood en lijkt stuk. En dat is het ook. Toch is ze levendig en oogt niet ziek.
Ze heeft twee opties voor me. De eerste is opereren en het oogje er uit halen … of zalf en antibiotica. Ik kies voor het laatste voor ons 16 jarig Loedertje.
Zo zit Wim nu 3 keer per dag met de poes op schoot en druppel ik de zalf in het oogje. Voor het tabletje heb ik in de loop der jaren met onze katten een speciale techniek ontwikkeld: Wim houdt vast. Ik knijp met de ene hand het bekje open en met de wijsvinger van de andere duw ik het tabletje achter in de keel en hup… ze slikken het meteen door. Even een stukje leverworst er achteraan en klaar is Loeder.
Wim heeft net z’n rondje gemaakt op het erf, een beetje frisse lucht doet altijd goed. Ik hoor Wim net roepen:’Weer op het aanrecht….’. Dat leer je een kat nooit af.
