“Zoiets heb ik nog nooit gezien”, vertelt Gerald wanneer hij weer eens naar onze tuin komt kijken. “We waren in Frankrijk in de buurt van een meer. Daar zag ik toch een enorme groep kraanvogels zich verzamelen boven het huis waar we logeerden. En er was onrust in de groep. De ene helft wilde naar het zuiden vertrekken en de andere helft om de een of andere reden nog niet. Het was een gekrakeel onder elkaar Geweldig! Ze gingen niet. Een paar dagen later verzamelden ze zich opnieuw en toen ging hun vertrek naar hun verblijf voor de winter wèl door. Het staat nog steeds op m’n netvlies… dat gekwetter van die hele groep. Ik zal het nooit vergeten.”
Gerald komt de waterlelie halen. Die moet gescheurd worden en hij mag de rest meenemen. “Doe dat visserspak van je maar eens aan”, zegt hij tegen Wim. Gera heeft dat ooit aan Rick meegegeven. In Innisfail hadden we die ontdekt tijdens een vakantie in Canada in zo’n second handshop, maar niet meegenomen. Rick ging een maand later toch en kon hem mooi meenemen. Daar staat Wim dan in die broek met laarzen er aan vast. Er wordt een touw aan beide kanten van de vijver geknoopt en Wim laat zich zakken. Hij haalt de veel te grote lelie naar de kant. Dan moet één stuk weer teruggezet. “Laat hem gewoon zakken met een grote steen erop”, adviseert Gerald. Tot drie keer toe wipt de grote steen er af. Dan wordt die vast- gebonden met een touwtje. Dat lijkt beter.
Gerald geniet nog even van alle kippen die door Queeny en Tessa bij elkaar gedreven zijn. Tja… zeg ik, de meesten zijn hanen. Die moeten naar Jans, maar wij kunnen ze niet vangen. “Wat… niet vangen. Neem dat net bij de vijver maar.” We geven hem het grote net aan een lange stok. En hup… daar heeft hij er al één. “Zo doe je dat”.
De rest mogen we zelf vangen. We hebben er nog minstens 8 in de aanbieding. Hu….!
