Voor de allerlaatste keer kreeg de kleine bonte vandaag zijn fles melk. Het was net of hij het door had, hij klokte het met een vaart naar binnen of hij de laatste dagen niets gehad had. Het lijkt net of er ineens iets in zijn ingewanden op de goede plek geschoten is, een darm die wat verdraaid heeft gelegen of zo. Misschien dat door de brokjes en het gras dat hij nu ook eet er meer doorstroming is gekomen. Hij zal het ons niet vertellen maar het kleine smalle lam begint een echte ram te worden met een prachtige houding. Volgens Rob kun je zien dat hij de eerste tijd tekort is gekomen bij zijn moeder maar ik vind hem prachtig geworden. De rammen zijn wat minder in tel bij Rob dan de ooien. Alleen de allerbeste kan hij aanhouden. De rest wordt verkocht in het najaar of volgend jaar. Hij is bijzonder zuinig op zijn ooilammeren. Toen dit jaar een mooie zwarte tweeling ooitjes dood geboren werd was hij helemaal ontdaan, ik trouwens ook.
De jonge rammen lopen in het najaar en winter meestal een tijd samen op een natuurterrein of bij een boer. De jonge ooien net zo. Vijf maanden voor Rob het lammertijd vindt, en dat is meestal vanaf 1 april, laat hij zijn beste rammen bij de ooien die hij aan wil houden. En dan worden ze half maart naar de zomerplekken gebracht. Wij hebben er vijf lopen, met hun lammeren. Gras genoeg dit jaar, soms kun je ze maar amper tellen in het hoge gras. Het flessengebeuren is nu achter de rug al heb ik stiekem die kleine beloofd dat hij straks nog een klein beetje krijgt. Er zijn n.l. nog een paar schepjes over in het emmertje met poedermelk.
Ja… ik moet ook afkicken….
