Rick belt zelf niet zo vaak. Is meestal een goed teken. Maar net op zijn allereerste vrije dag afgelopen vrijdag belde hij om te melden dat hij zich wat slapjes voelde, hoesten, verkouden. Vrijdag doet hij altijd zijn vaste boodschappen. Ja Rick is een mens die leeft van regelmaat. Dan wordt de familie ingeschakeld, Gerhard zorgde voor de boodschappen en ik voor aandacht , hoestsnoepjes , zuigtabletten en een uurtje ziekenbezoek. Zondag hees ik me opnieuw de trappen op bij Rick en was het nog niet veel beter, maar meegaan? Nee… dat nog niet. Maar toen ik maandag belde had hij toch de huisarts gebeld en bleek hij in een echte dip te zitten. Hij had het door en had zichzelf streng toegesproken. Zijn voorraad eten had hij amper aangesproken, geen zin. Dinsdag wilde hij wel mee en nu heeft hij zich hier aan het Schoolpad geïnstalleerd. Stomen, aspirine, neusspray en een hoestdrank. Wat wil je. Zo moet hij wel opknappen… èn een moeder die weer ouderwets kan zorgen..
Zo zaten we vanmorgen aan ons ontbijt. Zit ik tussen twee hoestende en pruttelende mannen in. Wim is herstellende, voelt zich ook niet ziek, maar doet nu kalm aan. Afgelopen zondag niet naar de Schepershof, maar volgden we de dienst achter de pc met een kopje koffie er bij. Niet zwemmen en niet naar zijn koren. Geeft rust in de tent. Storm weet even niet hoe hij het heeft met Rick alle dagen in de buurt.
En ik? Misschien heb ik ze nog wel aangestoken. Ik had die klachten een week eerder maar was snel over. Nee… geen corona…
Tja, zegt Wim, ze zeggen toch dat er altijd een in de benen blijft om de rest te verzorgen. Hij zit nu rustig achter zijn krantje sudoku’s op te lossen en kijkt me even slim aan.