Wim is geen man van veel woorden. Hij houdt al helemaal niet van allerlei troetelnaampjes die we bij anderen zomaar uit hun mond horen rollen. ‘Hè schat’, horen we wel eens… of ‘honnepon’. Ik zie hem griezelen. Dan kijken we elkaar wel eens aan en glimlachen alleen even. Maandagmiddag stond de tafel klaar en Dineke en ik konden zo aanschuiven voor de beroemde mosterdsoep. Zijn manier om te laten weten dat hij blij is dat ik weer thuis ben. Ach en het is ook weer fijn , met Tessa aan je voeten en Suze op de leuning van de bank tussen ons in, om weer thuis te zijn.
Vanmorgen is het weer tijd om te aquajoggen en ik heb maar even extra inspanning geleverd na drie dagen verwennerij op de Slangenburg.
Het is me anders wat. Waarschijnlijk vanwege de bezuinigingen is het zwembad in tweeën verdeeld en is de Kikker, de Emmer waterpoloclub, aan de ene kant aan het trainen. Het aquajoggen is aan de andere kant. De vorige keer maakte die trainer zo’n lawaai dat we onze juf niet konden horen, ook al omdat de geluidsinstallatie het niet goed deed. Maar vanmorgen ging die weer op volle toeren. Het klonk zo hard dat het aan alle kanten rond galmde. Daar moet de ‘Kikkertrainer’ weer last van gehad hebben, wij trouwens ook. Toen dan het net tussen ons in een minuut te vroeg opengetrokken werd en de jongelui met een bal begonnen te gooien, trad onze juf weer wat geïrriteerd op.
‘We gaan klagen bij de receptie’, besloot een van onze groep. ‘We betalen toch niet voor niets’. Maar een ander vond weer dat ze onderling maar moesten overleggen.
Ach… ook hier in Emmen… niets menselijks is ons vreemd…
