Het werd vandaag verschillende keren aangehaald. 7 oktober, 100 dagen geleden begon de aanval van Hamas op Israël en mondde uit op zo het lijkt een totale vernietiging van Gaza. Het is ook 100 dagen geleden dat Wim zo plotseling overleed, ja ook precies op 7 oktober. Ik leef nog steeds in een soort overlevingsmodus, net als veel Gazanen, al kun je dit niet vergelijken. Ik kom nog steeds nergens toe behalve dit schrijven op de pc. De kaarten die ik wilde sturen met Kerst zijn maar half de deur uitgegaan. Ik weet niet eens meer welke wel en welke niet. Ik leef in mijn herinneringen. Ik zie dat ik een rijk maar ook roerig leven heb gehad. Wat een verschillende periodes en wat heb ik veel mensen ontmoet die ik in mijn hart bewaar. Veel van hen zijn niet meer zichtbaar in dit leven. En op de anderen mag ik zuinig zijn.
Ik heb pas een gesprek gehad met een dame van de stichting Rondom Relaties en dat ging met name over rouwverwerking. Ik kreeg het aangereikt door de praktijkondersteuner bij de huisarts. Over drie weken komt er een vervolg. Het was bijzonder en er kwam een soort rust over me. Ik heb gelukkig meer mensen om me heen waarmee ik kan praten over gemis èn die ook kunnen luisteren. Iedereen heeft in zijn leven wel iets vergelijkbaars meegemaakt. 100 dagen is ook pas drie maanden. Het lijkt oneindig veel langer. Met het bezig zijn met de dagelijkse dingen ben ik gedeeltelijk weer opgekrabbeld en is de stress minder geworden. Er is ook altijd wel een oplossing voor de dagelijkse plotselinge opkomende problemen. De buitenkraan begon ineens te spuiten, bevroren geweest misschien? Ik had het nog niet eens zelf ontdekt of buurman Luuk was er al om dat te verhelpen. Het doorspoelen van het toilet deed gek, zat weinig druk op. Alle kwam, maar die kwam er niet uit. Nu komt morgen middag onze vaste hulp bij dit soort problemen Gezienus. Als ik een lijstje maak van wat er in de afgelopen 100 dagen gesneuveld is en ook weer gerepareerd, heb ik een blad vol. Wim regelde dit soort zaken altijd, daar bemoeide ik me niet mee. Ik voorzag ze meer van kopjes koffie. Nu is het net of Wim me influistert wat te doen.
Foto: 14 jaar geleden, een jonge Robin en opa Wim aan het schaken. We hebben genoten van deze tijd toen Robin en Eva elke woensdagmiddag, en meer, bij ons waren