‘Ga je mee?’, vraagt Ben aan moeder die in haar rolstoel in de dagopvang ‘De Binnenplaats’ zit met een kopje koffie en een soesje waar ze maar iets van afgeknabbeld heeft. Ze hoort het niet maar met een kwinkslag maakt hij haar duidelijk dat ze bezoek heeft en we haar meenemen naar haar klein appartementje boven. Ze ziet slecht, zegt ze. ‘Maor as-t-er een stöffien op de vloere lig zie-j et wel’, merkt Ben op. Ben kwam net aanlopen om de was op te halen toen we bij de Bongerd aankwamen. ‘Horen en zien vergaat je’, merkt moeder slim op. En dat bedoelt ze letterlijk want ze kan ons niet volgen, zo weing ziet en hoort ze nu. Ben neemt haar gehoorapparaatjes onder handen en doet er nieuwe batterijtjes in. En ja dan gaat het beter. Er komen weer heel wat bekende liederen voorbij. Het lijkt wel of zingen haar een beetje wakker houdt. Terwijl ze vorig jaar alle kinderen met aanhang en kleinkinderen nog iedere keer oefende, werd dat steeds minder. De vorige keer waren het alleen haar jongens mèt aanhang, die ze benoemde. Vanmorgen was het:’Ja ik weet het wel. Wim Piet Henry en Ben… vier jongens heb ik’. En daar bleef het bij. Arend en Amaka waren gisteren ook even bij haar, en hoewel ze dat nu niet meer weet is het zeker dat ze het prettig vond om dat knulletje van vroeger even om haar heen te hebben.
‘[i]Shall we go?’, Ben is asking his mother in the Home care centre The Bongerd, where she is sitting with her cup of coffee with the other residents. We take her with us to her small apartment. Her sight is bad and she doesn’t hear well too. Ben just came when we entered the Bongerd..
Ben changes her batteries and than she can hear more. She starts singing… several psalms follow. She feels happy when she is singing. With a sermon she sings all the songs without her book.
Last year she always was practising the names of her children and grandchildren. A few month ago she just mentioned her boys with their wives and this morning she only said: ’Of course I know… I’ve four boys Wim, Piet, Henry and Ben’. And that’s it.
Arend and Amaka visited her yesterday too. She doesn’t remember it but I’m sure she enjoyed it at that moment that her grandson, that little boy she saw so often, was with her again for a short time. [/i]