‘Was het nou op Mull dat we elkaar de laatste keer zagen?’ Het was vandaag open huis in Almere Poort bij Arend en Amaka. Ze vieren het feit dat ze een nieuw huis hebben, een special baby Genesis Benedict, en meteen maar hun beide verjaardagen. Hier ontmoetten we dus Bill en Arian weer, de zus van Tonny, met haar man Bill. Toen we hen bezochten op Mull tijdens een van onze eerste reizen door Schotland, ik meen in 1990, hadden ze daar hun vakantie met de beide nog jonge kinderen. ‘My little princess’, noemde hij zijn dochter.
Toch hebben we elkaar af en toe in Hattem kort gezien en natuurlijk ook op de bruiloft van Arend en Amaka, 9 jaar geleden al weer. Er is veel gebeurd in 28 jaar, we beseffen dat iedereen zijn eigen rugzakje meekrijgt. Arian wilde ook graag mijn beide laatste boeken hebben, waaronder MARK. Doet me goed. Ik praat nog steeds graag over hem, lijkt hij even wat dichterbij. Dit is verdriet dat nooit overgaat, je weet wel, net als de maan.
Maar… het huis was prachtig, baby Genesis Benedict een mooi en rustig kindje, we werden verwend met allerlei lekkere hapjes waaronder zelf geitenvlees en Afrikaanse rijst. Heel veel vrienden en familie waren er op af gekomen, een heel internationaal gezelschap aan de Hebatstraat in Almere Poort. Gerhard en Rick waren ook mee en dat werd gewaardeerd.
Wat een stad dat Almere! Toen we in de polder reden zei ik zo tegen Rick: ’Echt mooi kan ik het hier niet vinden’, waarop Rick adrem antwoordde: ’Zo was het vroeger ook in Emmen als je vanaf Nieuw Amsterdam naar Emmen reed… toen de Rietlanden en Parc Sandur er nog niet waren…’ En het klopt helemaal. Op de terugweg door hetzelfde polderlandschap merkte hij opnieuw op: ’Ik leef weer een beetje in het verleden… toen de Rietlanden er nog niet was…’
