Zomaar wat herinneringen aan het avontuur van moeder Coba en vader Hein in 1975.
“As ’t vliegtuug naor beneden kump… verkoopt jullie de boel maor.” Met die woorden van mama en een bezoek aan de notaris en een kleine ingreep in het ziekenhuis waren de voorbereidingen voor hun reis naar Amerika afgerond. Oom Sjoerd en tante Hermien zouden meegaan. Al heel wat ooms en tantes waren hen voorgegaan. Allemaal benieuwd wat Herman had opgebouwd in het verre Iowa.
Wat kwamen ze enthousiast terug. Het was de reis van hun leven geworden. Ze raakten er niet over uitgepraat.
Ja… het vliegtuig had eerst wel een lekke band en stopte net voordat ze de lucht ingingen. Ze misten daardoor de aansluiting in Chicago en brachten daar de nacht door in een dekentje op een bankje op het vliegveld. Maar uiteindelijk kwam het goed.
Ze maakten kennis met de hele familie. Ook bij Curtis en Berdena werd overnacht. Mama was ontroerd door de kleine Pam die ’s morgens spontaan bij hun in bed kroop. De afstanden vond ze minder.
“Foi foi a-j een köpken koffie ergens gaot drinken mo-j eers wel zowiet as naor Utrecht riejen”, zei mama.
Pa stond het boeren zoals dat in Amerika ging wel aan. Hij werd overal bij betrokken door Herman. Ome Sjoerd maakte zich nuttig door voor tante Netty een paar rokjes te naaien. En de beide zussen Coba en Hermien waren helemaal weg van tante Netty. Die was ’s morgens vroeg al brood aan het bakken. Ze was bovendien een zeer hartelijke gastvrouw.
Maar ze waren precies op tijd weer terug voor de bruiloft van Henk en Anneke op 12 juni 1975.