‘Ik wil je even wat vertellen’. Eén van de dames schoot me gistermorgen na de kerkdienst aan. ‘Mijn schoondochter woont in Doetinchem en had het boek Mark uit de bibliotheek gelezen en kwam veel bekende woorden tegen zoals Emmen, Schepershof en Aquarena’. Ze was erg onder de indruk en vroeg haar schoonmoeder of ze ons misschien kende. Natuurlijk kende ze ons en wilde me toch even zeggen dat het lezen van de worsteling van Mark en ons haar schoondochter geraakt had.
Na het gesprek met de jongens zaterdag kwam ook dit weer helemaal binnen en toen bij de koffie onze voorganger van deze zondag bij ons aanschoof kwam het gesprek zomaar op worden als een kind en vertelde ze over haar eigen kinderen die niet meer naar een kerk gingen maar wel geraakt werden als er een gospel lied uit hun jeugd ergens gespeeld en gezongen werd. Zo zie je wat ze in hun jeugd meekrijgen van belang kan zijn in je hele leven. Ze had in haar meditatie zo mooi verwoord in een verhaal dat we allemaal op ons eigen plekje van belang kunnen zijn, of het nu een gesprekje is met iemand die het nodig heeft, voor iemand bidden of gewoon koffie schenken, allemaal kunnen we een steentje zijn in het grote geheel. Het was een bijzonder gesprek. Iedereen krijgt zo zijn of haar rugzakje in de loop van het leven mee, soms is het even te veel… Ik vertelde haar over onze afgelopen jaren. Nu Wim genezen is en weer wat mobiel komen de herinneringen aan de moeilijke tijd rond het overlijden van Mark weer terug.
‘Ik ga voor je bidden’, zei ze.
