‘Ik kan niet slaopen’, zei Wim. ‘Ik ligge al wel een uur wakker’.
Vannacht om half 4 stond Wim voor het open slaapkamerraam. Wat mankeert hem? Ik ben ook even wakker en doe een poging om weer in slaap te vallen. Ik draai me in mijn gemakkelijkste slaaphouding, maar niks hoor… ik zie me ineens achter bij de Kringloopwinkel zoekend naar een steekkarretje. Die zie ik net verdwijnen met een mannetje die naar een soort camping achter op het terrein lijkt te zijn. Ik sta er met de z.g.a.n. sta-op-stoel van Wim die kuren vertoonde.
Wat een vondst was het toen we donderdag een uitje naar het Goed hadden afgesproken. Wim met de kleine scoot mobiel die we nu standaard achter in de auto hebben. En toen zagen we hem: de prachtig uitziende Sta-op-stoel. Wim was toe aan een nieuwe. De oude begon slijtplekken te vertonen al deed ie nog wel goede diensten. Maar ja…. het oog wil ook wat.
We reserveerden de stoel en afgelopen zaterdag haalde ik hem op met Gerhard. Hij paste precies in zijn auto en eenmaal thuis probeerde Wim verheugd alle posities uit. Toen hij echter al een keer of drie de sta-opstand had aangeklikt kwam er ineens een oorverdovende rauwe doordringende piep uit dat ding. Dirkie vloog van schrik met een vaartje langs ons heen naar buiten. Schrikken! Ik haalde wat smeermiddel op en er werd uitgebreid geolied. Het leek eerst weer goed te gaan maar na een aantal keren opnieuw de vreselijke hulpkreet van de stoel. Het leek of de motor warm was gedraaid.
Na een telefoontje naar de winkel spraken we af om de stoel terug te brengen. Liefst maandag want dan was de bedrijfsleider aanwezig.
En nu midden in de nacht zijn wij aan het piekeren hoe we in vredesnaam die stoel weer terug moeten krijgen. Gelukkig vielen we beiden nog een uurtje in een aangenaam ochtendslaapje.
Ik wist het in eens: ik ga bellen. Normaal doe je die stoel slechts één keer omhoog en omlaag en is er niks te horen. Ik overleg met de bedrijfsleider om een andere oplossing. De stoel ziet er goed uit en de meeste bewegingen doet ie zonder lawaai. ‘Wat had u zelf in gedachten?’, vroeg de beste man. Ik stelde voor de prijs voor een gewone stoel te rekenen en hem hier te laten. Hij was het er helemaal mee eens. Zo kon ik even later de helft van het bedrag terug krijgen en meteen opgelucht mijn rondje ’t Goed doen.
Tja… niks te beleven hier, dachten jullie? Dirk heeft zich na een nachtje buiten weer binnen genesteld… nee nog net niet in de nieuwste aankoop.
