De meeste verhalen op deze website zijn van mijn hand en brein, maar soms kom je iets tegen van een andere schrijver waarbij je een glimlach niet kunt onderdrukken.
De baron van de Wientjesvoort was een bijzondere verschijning. Hij werd door zijn omgeving dan ook vaak Mozes genoemd. Maar dit verhaal van een voormalig Vordense politieagent is iets heel bijzonders. het deed me zelfs even denken aan het liedje van de Achterhoekse groep Boh Foi Toch over ’t hundjen van Jantje …
Nou ja… lees het maar. Op een of andere manier maakt het je dag weer goed…:
Eekhoorn verdriet
Soms schiet me nog wel eens een mooi verhaal te binnen als ik denk aan m’n politietijd in het prachtige Vorden. Wij kwamen functioneel nog wel eens bij Baron von Mengden (eigenlijk was het gewoon een Duitse Freiherr en helemaal geen baron) op de Wientjesvoort. Daar werden we altijd hartelijk ontvangen door de heer en mevrouw. Op een keer kwamen wij daar en mevrouw kwam opgetogen naar ons toe. Ze had iets bijzonders te vertellen. In het half Duits vertelde ze dat ze een eekhoorn jong had, die wees bleek te zijn. Ze had het beestje moederziel alleen aangetroffen en opgevangen en ze ging hem (of haar) verzorgen totdat hij/zij groot genoeg was om zelfstandig de bomen in te klauteren. Maar ze bewaarde het beestje op een wel heel bijzondere plek, een plek weliswaar waar menig jong pasgeboren grut zicht thuis zal voelen, haar boezem. Ze liet het ook vrijelijk en trots zien en tussen twee fors uit de kluiten gewassen Coberco trommels, precies midden in haar decolleté, zag ik een bruin klein pluisje huizen. Wat was dat een mooie aanschouwelijke aanblik. Ietwat beschaamd draaide ik mijn hoofd weg om het maar niet zo te laten lijken dat ik zou staren. In de auto praatte Jan Luimes en ik nog wat na over dit voorval. Ruim een week later kwamen we daar weer. Niet omdat we nieuwsgierig waren of om nog andere redenen, maar gewoon… je weet wel gewoon… Maar wat een teleurstelling. Mevrouw Von Mengden was in tranen en bijna ontroostbaar. Wij vroegen bedremmeld naar de reden van deze moodswing. Wat bleek. Mevrouw moest op een dag het toilet schoonmaken. Haar petekind zat zoals ze dat eerder aan ons had laten zien, nog steeds veilig in haar boezem. Gebukt stond ze voorover om het privaat schoon te boenen en precies op het moment dat ze doortrok, viel haar lieveling in de pot en verdween voor eeuwig in het riool van Wientjesvoort. Menig een kan zich voorstellen wat dit voor haar heeft betekend en ook een beetje voor ons.
Leendert Lodder.
Foto: Henk Braakhekke
Efkes Boh Foi Toch heuren? Klik op de titel van dit stukje…