‘Hoe oud bent u geworden, als ik vragen mag?’ ‘Dat mag… ik ben nu 74… ik kon je oma zijn.’ ‘Mijn oma is jonger, ik denk 66’, antwoordt Janneke. Tja… dan begin je je toch echt oud te voelen.
Waarschijnlijk keek ik vroeger net zo naar mijn ooms en tantes en dat waren er heel wat. Allemaal familie, maar toch zo heel verschillend. Ik zit ze eens stuk voor stuk voor de geest te halen. Moeder Coba zei wel eens: in de familie Eggink zijn er twee soorten, de warme en de uiterlijk wat koelere. Dat betekende niet dat ze minder aardig waren, maar je zag minder emotie. Ik herkende het meteen. Er werd over moeilijke familiezaken gepraat zonder dat je tranen zag. Bij de Bijenhofjes waren ze allemaal wat dat betreft hetzelfde, de warmte straalde er van af èn de emotie, geen twijfel mogelijk. Tante Hermien was de topper wat emoties betrof, gevolgd door mama als goede tweede.
Bij de Egginksfamilie zag ik die warmte het duidelijks bij Jo, Heintje, Jan en Bram. Maar humor hadden ze allemaal. Toen dit voorjaar als laatste Bram overleed, vertelden de kleinkinderen over hun jeugd met Bram en Betty. Ze vertelden dat ze vaak mee mochten in de Suzuki. Betty en Bram zeiden dan steeds dat ze het knopje op het dashboard zochten. ‘Wat voor knopje dan, Bram?’ ‘O.. dat is het speciale knopje van de vleugels, vliegtuigvleugels. Als ik op dat knopje druk komen die er aan beide kanten uit en gaan we vliegen… hopla de lucht in….’. Spanning en sensatie voor die kinderen. Maar telkens was er iets waardoor het mis ging, ze konden het knopje zo gauw niet vinden of er kwam net verkeer aan, de wind stond verkeerd of er stonden net bomen langs de weg. Zo jammer hè, dat het net niet lukte. Altijd ging het precies op het laatste moment nog mis … Dankbare herinneringen aan een geliefde opa en oma, vonden ze.
En zo heb ik die ook aan al die ooms en tantes, opa’s en opoes en natuurlijk onze moeder en de beide vaders.
