Ik mis haar, mijn nichtje Gerrie. We hebben een gemeenschappelijke jeugd. Ze was er goed in om contacten te onderhouden. Af en toe kreeg ik een uitgebreide brief van haar met afdrukjes van foto’s uit heden en verleden. Zo kreeg die morgen een brief van Gerrie, ie’j wet wel uut de Wildenborch. Samen met Gerke waren we leeftijdsgenoten in de Bijenhof tak. Vooral in onze tienerjaren trokken we in de weekends veel met elkaar op. We deelden lief en leed. Bovendien was het in de Wildenborch altijd heel gezellig. Opoe Bruins regelde opgewekt de gang van zaken in de keuken. We hielden allemaal van haar want we beschouwden haar als een eigen opoe. Op alle verjaardagen op de Boomgaard was zij present.
Gerrie woonde al sinds ze meer dan 40 jaar geleden met haar Gerrit trouwde in Doornspijk op een gezellig boerderijtje met veel groen om de deur. Hun auto was vaak onderweg naar een van de kinderen want samen met Gerrit paste ze regelmatig op hun kleinkinderen. Ze stuurde die keer een afdrukje van foto’s van de verschillende gezinnetjes. Zo leuk om die echte Bijenhof trekken ook in hun kleinkinderen weer terug te zien.
En… die keer stuurde Gerrie ook een stukje mee uit een Elisabethbode over een Groningse vrouw, Kunny Wieringa- Ritzema uit Winsum. Die vertelde over haar jeugd op de boerderij van haar ouders, over wat er verbouwd werd en over de wandeling langs de gewassen op zondagmiddag waarbij ze soms over een sloot getild werd, ja ook haar moeder en die was niet van de lichtste. Maar daar had pa geen moeite mee. Hij zei: ’Waar je veel van houdt moet je ook veel van in huis hebben.’ Daar had Gerrie een flink uitroepteken bij gezet.
Dat deed ze ook bij een ander stukje uit dit verhaal van mevrouw Kunny:
We hadden twee forse werkpaarden, Belgen: Sjors en Sjimmie. Die konden niet mèt mekaar en niet zonder mekaar. Als ze bij elkaar waren beten ze elkaar de billen stuk. En als een van beiden een keer alleen mee moest voor werk op het land, hinnikten ze zonder ophouden tot ze weer samen waren.….
‘En Hetty, dit vrouwtje deed me zó aan jou denken!!’, zo schreef Gerrie, ‘vraag maar aan Wim…. Doei, hè?!!’
Ik kon het niet zeggen maar inderdaad ….Wim zag de gelijkenis …
In elk geval… bedankt Gerrie! En… ik mis je…
